Walentynki

Hej kochane, jestem. Przepraszam, że tak późno. Przepraszam, że tak słabo. Przepraszam, że nie sprawdzone. Przepraszam, że tak krótko. Planowałam dziś siedzieć i pisać, potem dokładnie to poprawić i dopiero w dopiszczonej wersji wrzucić. Los sprawił mi psikusa - jak wyszłam z domu w południe, tak wróciłam chwilę temu i przez cały ten czas byłam na nogach załatwiając sprawę, która jak się okazało, że nie była konieczna do załatwienia. Postanowiłam więc resztę wieczoru, zamiast na pisaniu, poświęcić na przeklinaniu obcasów, pań w dziekanacie, mojej kochanej ex-uczelni której procedur nie rozumieją nawet pracownicy oraz napychaniu się słodyczami podczas oglądania tandetnych filmów o miłości :D Czyli tak jak co roku :) Wesołych Walentynek :)

W czasie deszczu dzieci się nudzą… I Eddie też.

- Eh...

Chris zignorował pełne udręczenia westchnięcie i pochylił się nad podręcznikiem od transmutacji. Aby transmutacja przebiegła pomyślnie, należy…

- Ehh…

…należy wykonać różdżką półobrót w czasie wypowiadania pierwszej frazy…

- EHHHH….!

- Co się stało? – spytał Collins siląc się na spokojny ton i spojrzał na siedzącego w przeciwległym fotelu Eddiego. Oniemiał, widząc rozłożonego w teatralny sposób przyjaciela, z ręką przytkniętą dramatycznie do czoła i udręczoną miną. – Odniosłem wrażenie, że próbujesz zwrócić na siebie moją uwagę.

- Eh… - powtórzył ciężko Eddie, przerzucając głowę przez oparcie, a okulary zsunęły mu się groteskowo na czoło. – A jakież to ma teraz znaczenie?

- Takie, że próbuje się czegoś właśnie nauczyć, a twoje sapanie mnie rozprasza – powiedział Chris, pokazując mu książkę. – O co więc chodzi?

- O nic, tak tylko sobie wzdycham – westchnął Eddie. Chris pokręcił głową i pochylił się nad książką.

Aby transmutacja przebiegła pomyślnie, należy wykonać różdżką półobrót w czasie wypowiadania pierwszej frazy formułki zaklęcia, a następnie obrócić nadgarstkiem w kierunku zgodnym…

- Eh…

Chris zatrzasnął książkę z hukiem.

- Mógłbyś wzdychać sobie gdzie indziej? – spytał uprzejmie, odkładając książkę na bok. Eddie spojrzał na niego zamglonym spojrzeniem. – Rozumiem, że masz jeden ze swoich napadów ciężkiego niezrozumienia przez wszechświat, ale…

- To nie to, mój przyjacielu – powiedział Eddie. – To coś znacznie gorszego, niż zwykłe problemy egzystencjonalne…

Chris zrobił szybki rachunek strat i zysków z poznania odpowiedzi na niezadane jeszcze pytanie, po czym zapytał.

- A cóż to takiego?

Eddie przyjrzał mu się badawczo, oceniając czy może podzielić się swoimi problemami z przyjacielem, po czym szybko usiadł i wychylił się w stronę przyjaciela, poprawiając okulary które zsunęły mu się na czubek nosa.

- Nudzi mi się.

- Ty naprawdę jesteś rąbnięty – rzucił ze złością Chris, łapiąc za książkę. Eddie prychnął.

- Nuda zabija moją udręczoną duszę! – poskarżył się Mauer, rzucając Chrisowi pełne oburzenia spojrzenie. - Nic cię ona nie obchodzi?

- Obchodzi mnie transmutacja – powiedział Chris. – Poopowiadaj o swojej udręczonej duszy komuś, kogo to będzie obchodziło.

- No dalej, chodź, poróbmy coś – jęknął Eddie. – Jest piątek! Kto siedzi w piątek w Pokoju Wspólnym i się uczy?

Chris zignorował ostatnią uwagę.

- Nadal jesteś homoseksualistą z wyboru? – spytał podejrzliwie, unosząc wysoko brwi.

- Biernym – podkreślił z dumą Eddie. – Jesteś zainteresowany?

- Mam dziewczynę! – krzyknął oburzony Chris. Eddie wzruszył ramionami, ale przez jego twarz przebiegł wyraz ulgi. – Chciałbym spędzić z nią jutrzejszy dzień, a nic z tego nie wyjdzie jeśli nie skończę tego wypracowania…

- Porzucasz mnie dla tej okrutnej niewiasty? Zdajesz sobie sprawę, że pewnego dnia ona wyrwie ci serce widelcem i…

- Dlaczego widelcem? – zainteresował się Chris, zapominając na chwilę o tym, że jest zły na przyjaciela.

- A dlaczego nie? To brzmi bardziej dramatycznie niż samo wyrwie lub wyrwie nożem…

- Słusznie – zgodził się rzeczowym tonem. – Czy skoro już obraziłeś Lauren, mógłbyś iść nudzić się gdzie indziej? Jestem pewny, że gdzieś w zamku jest ktoś równie udręczony co ty.

- Zbywasz mnie – rzucił oskarżycielskim tonem Eddie. – Przemawia przez ciebie pusta żądza, oślepia cię człowiecza słabość pożądania! Dałeś się omamić przez słodką aurę, która ta podstępna istota rozprasza w około siebie, wabiąc takich słabych i bezbronnych jak ty, by potem wysysać z nich całą młodzieńczą witalność i pozostawić tylko pustą powłokę, niezdolną do prawdziwego życia i skazaną na egzystowanie przez resztę swoich dni!

Chris otworzył usta by się odciąć, ale żadna sensowna uwaga nie przyszła mu do głowy, więc machnął ręką, decydując iż daruje sobie polemikę i poczeka, aż przyjaciel się wygada.

- Wyssie z ciebie całą wrażliwość niczym pijawka wysysa krew ze swojej bezbronnej ofiary! Zatruje twoją zdolność odczuwania, pozbawi cię sensu jestestwa na tym świecie i uczyni go pustym i bezbarwnym! Teraz pozwala ci wierzyć iż jest centrum twego małego wewnętrznego wszechświata, ale na złote pantalony Merlina zapamiętaj me słowa, że pewnego razu to zdradzieckie słońce wybuchnie i zmiecie z powierzchni twej duszy każdą żywą komórkę uczuć pozostawiając po sobie tylko zgliszcza które w każdej sekundzie będą przypominały ci o rozrywającym wnętrze bólu porzucenia i wykorzystania! – zakończył wzniosłym tonem Eddie.

Chris przez chwilę milczał, zupełnie zaskoczony takim obrotem spraw. Za każdym razem wydawało mu się, że Eddie nie zaskoczy go już niczym i wtedy on otwierał usta.

- Jesteś pierdolnięty, naprawdę – powiedział z powagą Chris, wpatrując się w przyjaciela osłupiały. – I chyba jest już za późno by ci pomóc…

- Poczekaj, kiedyś wspomnisz moje słowa – obiecał Eddie z przekonaniem w głosie. – Ta ognistowłosa kreatura cię pożre, przeżuje i wypluje twoje szczątki.

- Obiecuję, że jeśli tak się stanie będę niestrawny – powiedział Chris znudzonym tonem.

- To nie mnie powinieneś składać takie obietnice, ale doceniam, że chociaż próbujesz udawać iż traktujesz moje prorocze słowa na tyle poważnie, by z nich kpić – orzekł Eddie pełnym powagi głosem.

- Zawsze traktuję cię śmiertelnie poważnie – zaprotestował Chris, decydując iż nie ma szans, by wrócił jeszcze tego dnia do transmutacji. Chwycił książkę i włożył ją do torby. – O ile nie nazywasz mojej dziewczyny podłą kreaturą, diabelskim narzędziem, zdradziecką zołzą…

- To przestarzałe określanie, mój przyjacielu – oznajmił Eddie, wstając z fotela i podążył za Collinsem w stronę wyjścia z Pokoju Wspólnego. – Doskonale zdajesz sobie sprawę, że stać mnie na znacznie bardziej wymyślne określenia tej okrutnej istoty…

- Zawsze używasz tych samych.

- Jestem do nich szczególnie przywiązany – stwierdził Eddie. – Są osobliwe, pełne wdzięku i oddają naturę moich relacji z tym okrutnym stworzeniem, ale jeśli nalegasz, mogę wzbogacić swój słownik o kilka nowych, wdzięcznych epitetów specjalnie z myślą o twojej dziewczynie. Jeśli chcesz, możemy razem kontemplować w tej sprawie…

- Nie specjalnie kusi mnie opcja spędzania piątku na wymyślaniu obraźliwych epitetów pod adresem mojej dziewczyny.

- Nigdy bym ci tego nie zaproponował! – obruszył się Mauer, zatrzymując się gwałtownie. – To są epitety skierowane do każdej złowieszczej niewiasty w tym zamku, począwszy od ducha Jęczącej Marty na poczciwej prof. McGonagall kończąc…

- Już widzę jej radość gdyby usłyszała, jak ją nazywasz – stwierdził rozbawiony Chris.

- No dobrze, wyłączając z tego McGonagall. Po za tym moja nabyta nienawiść do płci pięknej odnosi się tylko do romantycznej części relacji damsko-męskich. Uważam, że odpowiednio dobrana kreatura może stanowić dla ludzi takich jak my znakomity materiał na przyjaciela, przecież wiesz…

- Jakoś nie wdrażasz tego w życie – zauważył Collins. Eddie westchnął.

- Niestety, ale żadna godna uwagi nie jest zainteresowana..

- Nie mogę zrozumieć dlaczego – powiedział Chris, kiedy ponownie ruszyli korytarzem. – Może byłoby łatwiej gdybyś na wstępie nie oznajmiał iż są podłymi istotami bez serc?

- Cenię sobie szczerość – wzruszył ramionami Eddie. – Nie moja wina, że te bestie są takie wrażliwe i czułe na swoim punkcie.

- Zaiste, nie twoja – mruknął Chris, a potem nagle doszło do niego co powiedział. Potrząsnął zszokowany głową, próbując nie myśleć o wpływie, jaki wywiera na niego najlepszy przyjaciel.

- W zasadzie, jak spożytkujemy ten piękny, piątkowy wieczór? – zapytał pogodnie Eddie, kiedy pięli się po schodach.

- Zamierzam się ciebie w końcu pozbyć – powiedział zdawkowym tonem Chris, rozglądając się z uwagą. Eddie zatrzymał się z jedną nogą uniesioną nad stopniem i zamarł bez ruchu.

- Rozmawialiśmy już o tym – przypomniał w końcu udręczony. – Wiem, że czasem moja natura bywa nieco przytłaczająca, ale zrzucenie mnie z Wieży Północnej nie rozwiąże twoich problemów.

Chris obejrzał się przez ramię na przyjaciela.

- Kuszące – ocenił w końcu z rozbawieniem. – Ale nie skorzystam, mam inny plan.

- Naprawdę? – zainteresował się Eddie i przyspieszył kroku, wyraźnie ożywiony. – Jaki? Zamieniam się cały w słuch!

- Znajdę ci dziewczynę – oznajmił tonem wyrażającym oczywistość Chris. Eddie Mauer rzadko kiedy tracił swój entuzjazm i radość życia, ale słowa wypowiedziane przez przyjaciela sprawiły, że jego twarz spoważniała całkowicie i wszystkie portrety w Hogwarcie potwierdzą, że ciszy jaka wtedy zapadła, mury tej szkoły nie słyszały od wieków.

- Bluźnierca! – wycedził z oburzeniem Eddie, celując oskarżycielsko palcem wskazującym na przyjaciela. – Jak śmiesz nawet o tym myśleć! I ty się chcesz mienić mianem mojego przyjaciela! Ty, zdradziecki łotrze, któryś wbił mi…

- Posłuchaj – przerwał mu rzeczowo Chris. – Obiecałem Lauren, że spędzimy jutrzejszy dzień razem, tymczasem twoja udręczona, znudzona i zdradzona dusza robi wszystko, bym danej obietnicy nie dotrzymał. Jeśli tak się stanie, to nie tylko twoja dusza będzie udręczona a wtedy skok z Wieży Północnej będzie najlepszym, co może nas obu spotkać. Tego nie chcemy, prawda?

Eddie oddał się na chwilę swoim myślom. Jeśli był w tym zamku ktoś, kogo Eddie nie chciał denerwować, mogła być to zaiste Lauren King, której temperament był równie ognisty co kolor włosów. Eddie całkowicie nie popierał żywych uczuć, które przyjaciel żywił do tej straszliwej istoty w jednym jednak z nim się zgadzał – uniknięcie piekła, które mogła im obu zgotować warte było każdego poświęcenia. Nawet oddania jego zbolałej duszy na pożarcie jakiejś straszliwej istocie, co właśnie zamierzał zrobić Chris.

- W drodze poświęcenia dla twego spokoju, przyjacielu, jestem gotów ponieść tak wielkie poświęcenie – powiedział w końcu wzniosłym tonem Eddie. Chris wzniósł ręce do nieba.

- Dziękuję – powiedział.

Ruszył przed siebie. Eddie po chwili wahania dogonił przyjaciela.

- Jednak – zaczął kiedy Chris nie podjął tematu – musisz pamiętać o tym, że twoje trudy są daremne. Nie interesuje mnie żadna tego typu relacja z kobietami, jeśli więc naprawdę…

- Nie obchodzi mnie, co będziesz z nią robił – przerwał mu twardo Chris. – Ma zajmować twoją udręczoną… osobę – wydusił z siebie, nie będąc w stanie przełknąć kolejny raz słowa „dusza” – żebym ja mógł zajmować się…

- … tą ognistą poczwarą, która swą ponętną z pozoru fizjonomią spętała twoją wolną wolę i rozsądek?  

- … swoją osobą – dokończył kulawo Chris. – Na złote gacie Merlina, wiesz, że ludzie miewają normalne hobby? Zbieranie znaczków, granie na skrzypcach, hodowanie jadowitych węży i pająków… Może zacznij robić coś z tej listy, zamiast czytać te swoje dziwne książki?

Eddie wzruszył ramionami, nie dostrzegając do czego dąży jego przyjaciel. Chris postanowił przemilczeć sprawę i podjął.

- Chodźmy znaleźć kogoś równie nienormalnego jak ty.

- Błagam cię, zrób to dla mnie – jęknął pół godziny później Chris. – Będę cię błagał na kolanach, jeśli tego zechcesz, ale zabierz go ode mnie, tylko na ten jeden wieczór.

- Nie – powiedziała twardo dziewczyna, krzyżując ręce na piersi. Chris przewrócił oczami i zwrócił się do jej koleżanki, nie mogła powstrzymać chichotu.

- A może ty się nim zajmiesz? Nie jest taki dziwny, na jakiego wygląda – skłamał bez mrugnięcia okiem.  – To w gruncie rzecz fajny facet, bardzo spragniony ciepła i miłości…

Dziewczyna oblała się rumieńcem i rozchichotała jeszcze bardziej. Chris obrócił się do przyjaciela, ale tego przy jego boku już nie było. Zamiast tego bardzo głośno wygłaszał jeden ze swoich wykładów grupce przerażonych, pierwszorocznych Gryfonów.

- … te demony będą was kusić, ale…

- Na Merlina, Eddie – zirytował się Chris. – Nic dziwnego, że żadna cię nie chce! Przestań na chwile głosić swoje obraźliwe poglądy, próbuję cie umówić na randkę, nie pomagasz.

- Tracisz swój czas, przyjacielu – westchnął Eddie. – Uprzedzałem, że nie interesują mnie randki. Nie zamierzam dać się otumanić ich zgubnym wpływom. Nie jestem taki głupi, jak ty.

- Mówiłem ci, że nic mnie to nie obchodzi. Wystraszyłeś je – mruknął, wskazując na dziewczyny z którymi przed chwilą prowadził pertraktacje. Teraz obie się śmiały.

- Nie wystraszył – powiedziała w końcu ta, która pierwsza zaczęła się śmiać. – Po prostu obie jesteśmy zajęte.

- Trzeba było tak mówić od razu! Eddie, idziemy!

- No nie wiem… - Ciemnowłosa Puchonka skrzyżowała ręce na piersiach i zmierzyła sylwetkę Eddiego badawczym spojrzeniem. – On chyba za bardzo nie lubi nie dziewczyn, nie?

- Co? Nie, on KOCHA kobiety! – zaprotestował szybko Chris, zerkając na zegarek. W ciągu ostatniej godziny spławiły ich cztery dziewczyny, trafił też na trzy zajęte. Dochodziła dziesiąta w nocy i ogarniała go prawdziwa desperacja. – Kocha wszystkie kobiety…

- EHEM! – chrząknął oburzony Eddie, posyłając mu piorunujące spojrzenie.

- Prawie wszystkie – poprawił sam siebie Chris, a Eddie pokiwał głową z uznaniem, po czym zachęcił go gestem by mówił dalej. Collins przeklął niebiosa za to iż pokarały go takim przyjacielem i podjął znudzonym tonem: - Tylko te, których życiowym celem nie jest kalanie męskiej niewinności, kuszenie ponętnymi kształtami i zsyłanie na nich wiecznego cierpienia…

Dziewczęta wydęły usta, zarzuciły włosy na plecy i odmaszerowały z obrażonymi minami. Eddie poklepał przyjaciela pokrzepiająco po ramieniu.

- Sam lepiej bym tego nie powiedział – westchnął ze wzruszeniem. – Jestem dumny.

- Znowu je spłoszyłeś – mruknął Chris, kiedy ruszyli korytarzem. Zerknął ukradkiem na przyjaciela, którego nastrój wyraźnie się poprawił. -  Nie mógłbyś przez chwilę nie być sobą?

- Sam je spłoszyłeś – zauważył uradowany Eddie. Chris przewrócił oczami. – Przyznaj, podświadomie wiesz, że mam rację. Czujesz się wykorzystywany przez tą rudowłosą poczwarę…

- Czuję się wykorzystywany przez ciebie – mruknął Chris, ale Eddie go nie słuchał. – A prawdziwe męczarnie spotkają nas jutro obu, gdy wystawię Lauren. Pomyśl o piekle jakie ci wtedy zgotuje.

- Mogłoby nas spotkać coś znacznie groszego – wzruszył ramionami Eddie.

Chris zatrzymał się w pół kroku, nagle olśniony.

- Co się stało?

- Już wiem – wyszeptał cicho. Zawrócił gwałtownie.

- Co się stało? Christopherze, co ty zamierzasz? – spytał z powagą Eddie, kiedy przyjaciel złapał go za przedramię i pociągnął w przeciwnym kierunku.

- Podpiszę pakt z diabłem – powiedział złowrogo Chris, będąc zdesperowany pozbyć się tego wieczora przyjaciela.

- Nie.

- To tylko jeden wieczór.

- Nie.

- Proszę – jęknął Chris, zerkając na zegarek. Jeśli wcześniej uważał się za desperata, na to co robił teraz brakowałoby określenia w słowniku.

- Nie.

- Będzie grzeczny – zapewnił Collins, próbując nieudolnie nie poznać po sobie, jak bardzo mu zależy.

- Będę? – spytał zaskoczony Eddie, który opierał się o kamienną kolumnę z obrażoną miną. Chris spiorunował go spojrzeniem.

- Będzie?

- Będziesz – wycedził przez zęby Collins. – Będzie, obiecuję.

- Nie – powtórzyła Evans. – Nie. Nie. Po pierwsze, nawet cię nie lubię. Po drugie, nie lubię jego. Po trzecie, mam własne plany. Nie, nie, nie. Trzy raz nie. Nie.

- To chyba naprawdę znaczy nie – westchnął z ulgą Eddie. – Powiedziała „nie” jedenaście razy. Odmówiła ci więcej razy niż Jamesowi Potterowi.

Chris posłał przyjacielowi piorunujące spojrzenie i zerknął na Lily, której kąciki ust lekko zadrgały, ale z całych sił starała się zachować powagę.

- Proszę – powtórzył błagalnym tonem. – Lauren mnie zabije.

- To twój problem – stwierdziła sucho Lily, krzyżując ręce na piersi. – Nie zabiorę go od ciebie. To twój przyjaciel, znajdź mu jakieś zajęcie, skoro trzeba go niańczyć.

- Myślisz, że co robię przez cały wieczór? – mruknął Chris, odwrócił się i pociągnął za sobą przyjaciela. Kiedy oddalili się na tyle by nie mogli dostrzec reakcji rudowłosej, wybuchła śmiechem.

- Przyznaj to – nalegał Eddie, kiedy wracali do Pokoju Wspólnego. – Przyznaj, że w gruncie rzeczy dobrze się bawiłeś.

- Jeszcze słowo, a przysięgam, że zacznę rozważać Wieżę Północą – ostrzegł go naburmuszony Chris.

- Po prostu to powiedz – upierał się Eddie. – Przecież wiem, że chcesz.

…

- Nie, nie chcę – wymruczał Chris, kiedy weszli do męskiego dormitorium. – Nie bawiłem się dobrze, i jutro też nie będę się dzięki tobie dobrze bawił. Skończ ten temat.

…

- Przemawia przez ciebie ślepa, uwarunkowana genetycznie rządza, przyjacielu – krzyknął Eddie, kiedy drzwi od łazienki zamknęły się za przyjacielem. – Pożądanie zaślepiło twe prawdziwe potrzeby, nie możesz od tego uciec!

- Tak samo jak nie mogę uciec od ciebie – odkrzyknął Chris, wycierając ręcznikiem mokre włosy. Eddie rozwalił się na łóżku z wyrazem zadowolenia na twarzy.

…

- Ale dobrze się bawiłeś – powiedział z pewnością w głosie. – Prawda?

- Może trochę – przyznał niechętnie Chris, wskakując pod kołdrę. – Ani słowa więcej.

- Wiedziałem, że tak – ucieszył się Eddie, zeskakując z łóżka. – Wiedziałem, że dobrze się bawiłeś. Ja też się dobrze bawiłem – poinformował go.

…

- Podświadomie wiesz, że mam rację – powiedział Eddie, kiedy zgasły światła a Chris zapadł w lekką drzemkę. – Masz świadomość tego, że ta okrutna istota zastawia na ciebie pułapki.

- Każdy normalny facet już dawno przywaliłby ci za to, że obrażasz jego dziewczynę… Coś jest chyba ze mną jednak nie tak.

- Ostrzegawcze światełko w tunelu twojej duszy się tli i dostrzegasz je, jego niebezpieczeństwa…

- … może jednak ci przywalę…

- … i pewnego dnia dostrzeżesz jak wielką i niebezpieczną…

- … w zasadzie to dlaczego ja się z tobą zadaję? Jesteś rąbnięty, odstraszasz wszystkich normalnych ludzi, sabotujesz wszystkie moje randki z Lauren…

- … i nawet ta ognista diablica nie będzie w stanie poskromić ognia który wybuchnie…

- … a może to coś co ci dolega jest zaraźliwe i stąd też…

- Ej, zamknijcie się, tu się próbuje spać – odezwał się zaspany głos. – Obaj macie nierówno pod sufitem, po co roztrząsać to każdego wieczora?

- Racja – zgodzili się równocześnie Eddie i Chris.

…

- Ale zaczynasz coś dostrzegać, nieprawdaż? – zapytał kilka minut później Eddie. Rozległo się kilka przeciągłych jęków wymieszanych z siarczystymi przekleństwami i obietnicami rzucenia na nich klątw.

 - Jestem ślepy na wszystkie twe sugestie – wymamrotał Chris. – Otumaniony wdziękami tej zdradzieckiej niewiasty, błądzący niczym dziecko we mgle, przyciągany jak ćma do ognia etc.

- Ślepy biedaku – westchnął Eddie a w jego głosie pobrzmiała rozbawiona dusza.

- Na szczęście od tego mam ciebie, zaiste.

- Zaistne, na szczęście… Czekaj, czy usłyszałem subtelną nutkę ironii w twoim głosie?

- Dobranoc Eddie.

- Usłyszałem? Chris…

- …

- Chris? Nie udawaj, wiem że nie śpisz. Czy ty się ze mnie nabijasz?

- …

- Wyśmiewasz mój światopogląd, czy nie?

- …

- To by mnie bardzo zraniło, jeślibyś mnie wyśmiewał…

- …

- Nie, na pewno mi się przesłyszało… Prawda?

- Dobranoc Eddie.