Rozdział 100

Błagam, nie bić. Jest mi koszmarnie wstyd, że tyle to trwa, dlatego postanowiłam podzielić te dziewięć stron jeszcze raz na pół. Ostatni rozdział będzie więc epilogiem, bo w zasadzie - na epilog się nadaje.
Muszę przyznać, że chociaż mam piętnaście godzin tygodniowo, moja wena ani myśli zajmować się wojną i Voldemortem a wszystko co ostatnio piszę, jest z zasady miłe i przjemne.
Można by rzec, że zwyczajnie w świecie zakochałam się w filologii polskiej i akceptuję ją w całości - nawet z literaturą średniowiecza która jest straszna! :)
W każdym razie, epilog mam nadzieję napisać przez weekend. Wiem, że nadzieja matką głupich ale wisi to nade mną i słowo daję, że chcę mieć już to za sobą :D

Rozdział 100

16/17 sierpnia 1984 r.

http://www.youtube.com/watch?v=Bag1gUxuU0g

Znasz ten strach, kiedy przytulasz najbliższe ci osoby, mając świadomość, że być może więcej ich nie ujrzysz?

Znasz to uczucie, kiedy całujesz ukochanego mężczyznę i chcesz zapamiętać smak jego ust, mając świadomość, że być może czujesz go ostatni raz w życiu?

Znasz to uczycie, kiedy wsłuchujesz się w nerwowe śmiechy bliskich, zapamiętując barwy ich głosu, mając świadomość, że być może słyszysz ich po raz ostatni?

Znasz to uczucie, kiedy patrzysz w twarz człowieka którego kochasz i starasz się zapamiętać każdy szczegół jego uśmiechu, bo być może to ostatni uśmiech jakim cię obdarowuje?

Znasz tu uczucie, kiedy twoi bliscy idą walczyć o lepszy świat dla was wszystkich a ty przeklinasz los, że możesz ich stracić i zostać sama?

April poznała wszystkie te uczucia. Kiedy patrzyła, jak najbliższe jej osoby opuszczają bezpieczny schron, zostawiając ją samą i próbując zachować na twarzy beztroskie wyrazy, doznała każdego z tych uczuć. Była przerażona świadomością, tego, co miało się dziać. Harry trzymał ją za rękę, przyglądając zaniepokojony jak rodzice znikają z jego pola widzenia. Przed aportacją Lily obróciła się do nich, posłała synkowi promienny uśmiech.

April poczuła, że nienawidzi świata, za to, że musi tu zostać. Oddałaby w tej chwili wszystko, by z nimi być. Harry mocniej zacisnął rączę na jej nadgarstku.

- Wszystko będzie dobrze – powiedziała do chłopca, zapanowując nad drżeniem głosu – Zobaczysz, wszystko będzie dobrze…

Gdybyś wiedziała, że to ostatni dzień swojego życia, jakbyś go przeżyła? Gdybyś miała możliwość zapanowania nad własną śmiercią, jakby ona wyglądała? Gdybyś mogła zmienić jedną rzecz w swoim życiu, co byś zmieniła?

Czy zdecydowałabyś się pójść walczyć w o lepszy, wolny świat, nawet jeśli wiedziałabyś, że nie wrócisz? Potrafiłabyś spojrzeć najbliższym w oczy i pożegnać się?

Lily już raz była gotowa oddać wszystko w zamian za życie bliskich. Pozostawienie synka pod opieką April i pójście walczyć, było równie trudne jak wtedy, gdy włożyła go z powrotem do łóżeczka i wróciła pomóc mężowi. Wiedziała, że w razie gdyby coś im się stało, chłopiec będzie miał dobrą opiekę i nie zostanie sam. Ta myśl, a także to, że obok siebie miała Jamesa, dodała jej odwagi.

Nie chciała zginąć. Chciała walczyć tak długo, jak tylko będzie jej starczyło sił, nawet gdyby miała przypłacić to życiem. Harry zasługiwał na życie spokojne i piękne, niesplamione krwią i mordem, w ukryciu z dala od wszystkich przyjemności życia. Spojrzała na Jamesa, który przyglądał jej się z uwagą od jakiegoś czasu. Był blady, zdecydowany a w jego oczach dostrzegła błysk determinacji.

Gdyby mogła zaplanować ostatni dzień jej życia, wyglądałby on właśnie tak. Gdyby miała możliwość zaplanowania własnej śmierci, byłaby to właśnie taka śmierć. Gdyby mogła zmienić jedną rzecz w swoim życiu, nie zmieniłaby nic.

- Kocham cię – wyszeptała, zaciskając palce na różdżce.

Kiedy wiesz, że jesteś o krok od końca i w każdej chwili możesz zginąć, nic nie jest w stanie cię powstrzymać. Robisz rzeczy, których nie zrobiłbyś nigdzie indziej, odkrywasz w sobie cechy, o których nie miałeś pojęcia i poznajesz sam siebie.

Tylko w obliczu bezpieczeństwa, możemy dowiedzieć się o sobie więcej niż kiedykolwiek w życiu. Odnajdujemy w sobie swoje słabości. Odkrywamy siłę, o której nie mieliśmy pojęcia. Zdajemy sobie sprawę z wszystkich błędów, które popełniliśmy. Cieszymy się wszystkimi dobrymi chwilami, które przeżyliśmy.

Syriusz miał cel. Z rozbawieniem odkrył go w wirze walki, miotając zaklęcia dookoła siebie i unikając tych, lecących w jego stronę. Nie chciał zwyciężyć za wszelką cenę. Chciał przeżyć, by móc wrócić do Abby i Lucasa, którego nie widział tak długo. Chciał wrócić i stworzyć rodzinę z kobietą, którą kochał i dla której dobra i bezpieczeństwa teraz ryzykował życie.

Syriusz chciał nie tylko zwyciężyć, ale również dotrzymać obietnicy, którą złożył Abby przed odejściem. To dodawało mu siły, za każdym razem kiedy je tracił.

Tylko dlaczego zawsze im bardziej czegoś pragniemy, z im większą determinacją do tego dążymy,  z tym większą przyjemnością los nam to odbiera?

Świat przybrał barwę śmierci. Wszystko na około Jamesa, zmieniło swój odcień na zieleń – i to nie tą piękną, żywą szmaragdową zieleń, która zawsze kojarzyła mu się z Lily, ale bladą, zimną – niosącą śmierć.

Tego, co działo się w około niego, nie można było nazwać nawet chaosem. Jeśli to nie był koniec świata, James nie miał pojęcia, co miało nim być.

Cel przestał istnieć. Zniknęła precyzja – rzucając zaklęcie na oślep, nie wiedział nawet w kogo celuje i kogi trafi. Przerażająca i obezwładniająca myśl, że może trafić w kogoś bliskiego, utrudniała cokolwiek. Ale nie miał wyboru – nikt nie miał – w szaleńczym wirze zaklęcia mknęły w każdym kierunku i teraz nie miało już znaczenia, w kogo trafią.

Ich życie było w rękach przypadku.

- James!

Umknął w ostatniej chwili, a zielony promień trafił w skałę, rozbryzgując ją na tysiące kawałeczki. Lily doskoczyła do niego, uchylając się w pośpiechu przed kolejnym zaklęciem.

Odciągnął ją, chowając kawałkiem pnia, który legł od jakiegoś zaklęcia.

- Uważaj na siebie – wyszeptała rozglądając się czujnie dokoła – Jeśli dasz się zabić, zabiję cię.

- Nic mi nie będzie – obiecał muskając w pośpiechu kobietę w policzek. Wyjrzał dyskretnie zza konara, chcąc zobaczyć czy droga jest wolna – Ty też na siebie uważaj.

- James? Kocham cię.

- Ja ciebie też. Droga wolna – wyskoczył w wir walki, rzucając ostatnie spojrzenie na Lily, która uskoczyła przed urokiem oszałamiającym i zniknęła w tłumie walczących.

Świat w około Jamesa przybrał barwę śmierci.

Uchyliła się w ostatniej chwili. Serce biło jej jak oszalałe, w głowie kręciło od nadmiaru myśli. Ledwo nadążała z rzucać zaklęcia i uchylać się przed tymi, które leciały w jej stronę.

Zupełnie nieświadomie wkroczyła w sam środek zażartej walki, o wiele bardziej brutalnej i bezwzględnej niż ta, która toczyła się zaledwie kilkadziesiąt stóp dalej.

Tutaj nie liczyło się gdzie celujesz. Najbardziej zdeterminowani rzucali zaklęcia nie zważając na to, czy trafiają w swoich czy w przeciwnika. Ludzie padali jak szmaciane laleczki, którym ktoś odcinał kolejno sznurki. Jeden po drugim.

Tylko najbardziej wytrwali stali niezłomnie w jednym miejscu, w szaleńczym amok rzucając zaklęcia. A Lily czuła, że znalazła się w pułapce z której nie ma wyjścia.

Walczyła coraz bardziej opadając z walk. Gdzieś obok niej przemknęła w przelocie znajoma postać. Nie miała czasu, by zastanowić się kto to jest. Pod nogami walały się kamienie i gałęzie, o które bardzo łatwo było się potknąć.

Poczuła ciężar zwalający się na jej plecy i wydała z siebie głuchy krzyk, kiedy upadła i zdała sobie sprawę, że ciężar który ją zwalił jej człowiekiem. Wyczołgała się spod ciała mężczyzny i nie patrząc nawet kim jest, ale nie dała się rady podnieść. Siedziała skulona, próbując opanować drżenie na całym ciele. A kiedy obok padła kolejna ofiara walki, bezwładnie zwalając się obok poprzednika, Lily poderwała się z miejsca i ostatkiem sił udało jej się uniknąć kolejnego zaklęcia.

Znalazła się w piekle na ziemi. Nie zważając na trwającą nadal walkę, ruszyła przed siebie chcąc jak najprędzej wydostać się z tego miejsca. Uroki śmigały tuż obok jej twarzy, mijając ją zaledwie o kilka cali.

Zatrzymała się gwałtownie, wstrzymując oddech, w ostatniej chwili unikając śmiercionośnego zaklęcia. A potem popędziła w pośpiechu przed siebie.

Charlie upadła trafiona zaklęciem. Ból rozsadził jej klatkę piersiową, odebrał oddech, rozproszył myśli. Gdzieś nad sobą widziała szare, pochmurne niebo. Wiatr lekko muskał jej ciało, obraz świata zniekształcił się nieco, przysłonięty przez nabiegające do oczu łzy.

Czy to tak wygląda śmierć? Ból który jest nie od opisania, wypełniający każdą komórkę ciała. Nawet jeśli to nie Kostucha, Charlie wiele by dała, by teraz odejść.

A potem wszystko nagle minęło. Mgiełka otaczająca cały jej świat zaczęła się zagęszczać. I potem zapadł zmrok.

Czy myślałeś kiedyś o tym, co chciałbyś zobaczyć zanim umrzesz? Zastanawiałeś się nad widokiem, który byłby ostatnim, nim zamkniesz oczy?

Lily nigdy nie o tym nie myślała. Nie myślała o tym ani razu w czasie walki, ile razy by ona nie nadeszła. Nie myślała o tym, zostawiając synka w pokoju i wracając do męża. Nie myślała o tym, kiedy wychodziła walczyć. Teraz, nagle o tym pomyślała.

Piekło trwało nadal. Biegła ile sił w nogach, ale wszędzie widziała padający ludzi. Szmaciane lalki, pomyślała gorzko, próbując nie patrzeć na twarze poległych, szmaciane lalki.

Kiedy w końcu zobaczyła w przelocie Syriusza, który mimo krwawiącego ramienia, walczył usilnie z tęgim Śmierciożercą, przystanęła.

Nagle przypomniała sobie, o co walczy i dlaczego tu jest. Piekło w kolorze zieleni nadal trwało, ale Lily odzyskała siłę. Zacisnęła kurczowo palce na różdżce i pobiegła przed siebie.

Kiedy się ocknęła, ból minął. Nie wiedziała, jakie zaklęcie w nią trafiła, miała jednak świadomość, że być może uratowało jej życie. Dookoła panowała cisza, nieprzejednana, okrutna cisza. Ledwo znalazła siły, by się podnieść, wparła całe ciało o na łokciach świadoma, że długo tak nie wytrzyma. Różdżka wypadła jej z dłoni gdy upadała, nie widziała jej nigdzie w zasięgu swojego wzroku. Rozejrzała się mając nadzieję, że jest gdzieś blisko.

To, co zobaczyła sprawiło, że natychmiast znów zabrakło jej oddechu. Zakrwawione ciała, leżące nieruchomo z twarzami wykrzywionymi w najróżniejszych grymasach, oczami pozbawionymi wyrazu.

Krzyknęła, ale w około nie było nikogo, kto by ją słyszał. Bitwa musiała się skończyć…

Usiadła. Ból powrócił, nieco słabszy, ale wystarczająco silny by na chwilę pozbawić ją tchu. Siedziała nieruchomo z twarzą spuszczoną tak nisko by nie widzieć pobojowiska w około siebie. Różdżka leżała pod jej nogami.

Podniosła ją, chcąc wypuścić iskry w niebo, jednak szybko zmieniła zdanie. Nie miała pewności, kto ją znajdzie.

Powoli zaczęła się podnosić. Nie miała pojęcia, jak długo zajęło jej wstanie. Nie liczyła, ile razy upadła nim zdołała przejść kilka kroków. Nie patrzyła na pozbawione wyrazu twarzy. Tak długo, dopóki nie dostrzegła między nogami najokropniejszego, brązowego swetra, który sama kiedyś kupiła.

Opadła na ziemię i krzyknęła. Nie obchodziło ją, kto ją usłyszy. Szarpnęła za sweter.

- Nie waż się mi tego robić! – wydyszała, szarpiąc bezwładne ciało Chrisa – Nie waż się tego robić, słyszysz! Nie możesz być martwy, nie możesz…

Trzepnęła go otwartą dłonią w twarz. Charlie dotąd płakała tylko raz w życiu, kiedy straciła Dorcas. Teraz po raz drugi łzy pociekły po jej twarzy, a ona nawet nie próbowała ich powstrzymać.

Szybko straciła siły. Nim zdołała w ogóle pomyśleć że nie powinno jej tu być, straciła przytomność.

Poppy wyjrzała przed namiot. W kierunku obozowiska biegła zataczając się postać. Pielęgniarka wskoczyła do środka, złapała za najważniejsze środki i wybiegła z namiotu, biegnąc w stronę mężczyzny, który padł na kolana. Krew z rozcięcia na czole zalewała mu twarz, błękitnie oczy błyszczały od łez, które zalewały strużkami policzki.

- My…

- Ci, biedaku, nic nie mów – powiedziała łagodnie, klękając obok mężczyzny. A właściwie chłopca, chciałoby się powiedzieć, bo dzieciak mógł mieć ledwo co dwadzieścia lat. Wyczarowała magiczne nosze i bardzo powoli zaczęła transportować go w stronę ogniska.

- My…m…y… - wychrypiał z trudem, podnosząc rękę. Złapała go za nią, a chłopiec ścisnął ją najmocniej jak się dało i spojrzał prosto w oczy.

- Postaraj się nic nie mówić, nie masz sił – powtórzyła, odgarniając sklejone krwią włosy z czoła – potem, chłopcze, potem.

- Wygraliśmy… - wysapał z trudem, patrząc na nią a oczy zabłysły mu od łez – koniec.. terroru. Wygraliśmy…

Opadł na pryczę, tracąc przytomność. Kobieta patrzyła na niego oszołomiona. Usłyszała świst powietrza, podniosła głowę w kierunku nieba i oniemiała, widząc czerwone iskry przecinające granat.

- Wygraliśmy… - powtórzyła z niedowierzaniem – Merlinie, wygraliśmy…

Poderwała się z miejsca, zapominając na chwilę o pacjencie i wbiegła do namiotu, gdzie zgromadziła się garstka tych, którzy zostali by nie walczyć.

- Wygraliśmy… – wydyszała i nagle zdała sobie sprawę, że łzy ulgi ciekną po jej twarzy – wygraliśmy…

Zapadła głucha cisza, poczym wszyscy zerwali się na równe nogi i wybiegli przed namiot.