Rozdział 98

A więc tak. Po pierwsze, przepraszam, że dopiero dziś. Szalone dni to były, oj naprawdę. Siadłam dziś zobaczyć co powinno być w rozdziale i okazało się, że miałam go śmiało dodawać bez poprawek. Ta...
Po drugie, muszę się pochwalić, iż zdałam dziś prawo jazdy i to za błogosławionym pierwszym razem! Dzięki panie egzaminatorze!!
Po trzecie, reszta dalej :)

http://www.youtube.com/watch?v=GemKqzILV4w

Weszła do salonu, niosąc dwa kubki z parującą herbatą. James uśmiechnął się do niej, odwijając rękawy koszuli.

- Nie obudził się – powiedziała łagodnie kobieta, siadając obok niego. Objął ją ramieniem.

- Prześpi całą noc. Łapa fiukał – dodał po chwili zamyślenia, a w jego głosie zabrzmiał niepokój – Był jakiś zdenerwowany.

- Coś się stało?

- Nie wiem, nic nie powiedział, chyba się spieszył.

Lily zmarszczyła brwi, kładąc głowę na kolanach męża. Spojrzała na niego z figlarnym uśmiechem, a Potter pokręcił głową z politowaniem.

- Nawet o tym nie myśl.

Wydęła wargi w  wyrazie niezadowolenia. Objęła go jednak za szyję i zmusiła, by pochylił się nad jej twarzą. Pocałował ją. Lily oderwała się na chwilę, by zmienić pozycję i wskoczyła wygodnie na kolana mężczyzny. Objął ją w tali i nagle zamarł, nasłuchując.

- Co się stało? – spytała z wyrzutem, a James przyłożył palec do ust – James!

- Cicho – rzucił chłodno, a Lily zeskoczyła z jego kolan – coś słyszałem…

- Nie możliwe – powiedziała, ale również zaczęła nasłuchiwać. Potter zszedł z kanapy, wziął do ręki różdżkę i podszedł do okna, odsłaniając ukradkiem kawałek materiału i wyglądając na ogród.

Lily podeszła do niego dyskretnie, kładąc rękę na ramieniu.

- Jim, kochanie, nic tam nie ma – wyszeptała a jej głos zadrżał niespokojnie – Chodź…

Pociągnęła go za rękę. Niechętnie odszedł, rzucając ostanie spojrzenie na ogród.

- To pewnie kot sąsiadów – zapewniła Lily, ale nie powrócili do pieszczot. Objął ją ramieniem, a ona wtuliła twarz w jego szyję. Pocałował ją pieszczotliwe w czubek głowy, na co Lily uśmiechnęła się.

Po chwili znów zesztywniał, rozejrzał się niespokojnie po salonie i zacisnął palce na różdżce. Tym razem i Lily usłyszała ciche stukanie dochodzące gdzieś z okolicy.

- Może to Syriusz? Mówiłeś, że fiukał ...

James kiwnął głową, ale wstał. Zacisnęła dłoń na jego dłoni, przygryzając wargi.

- Sprawdzę co to – powiedział cicho, a kobieta odprowadziła go zaniepokojonym spojrzeniem. Ledwo drzwi się za nim zamknęły, usłyszała trzask otwieranych drzwi i przerażony krzyk Jamesa.

- Lily, to on! Bierz Harryego i uciekaj, ja go zatrzymam!

Poderwała się z siedzenia i puściła biegiem do drzwi, prowadzących do sypialni synka. Przez chwilę słyszała pojedyncze huki, a potem dom wypełniła cisza.

Szarpnęła za klamkę i rama odskoczyła, a do pokoju wdarło się zimne powietrze. Przycisnęła synka do piersi, zacisnęła ręce na różdżce i zesztywniała, słysząc odgłos zbijanego szkła.

Odwróciła się w tamtą stronę, przełknęła boleśnie ślinę.

<i>Ja go zatrzymam! Uciekaj!</i>.

Wyjrzała przez otwarte okno. Wystarczyło wyskoczyć i przebiec kilka metrów, żeby ominąć działanie zaklęć ochronnych i teleportować się. Miała świadomość, że ta chwila wahania może kosztować ją życie. Ale tam, tuż za drzwiami, James walczył o swoje. A ona nie potrafiła tak po prostu go zostawić.

Rozległ się kolejny huk, pod szparą między drzwiami a podłogą, dostrzegła błysk czerwonego światła.

Zawahała się. Czy naprawdę miała zostawić James na pewną śmierć i uciekać?

Czas uciekał nieubłaganie, a Lily, ściskając chłopca w ramionach, walczyła sama ze sobą, wsłuchując się w odgłosy walki dobiegające zza drzwi.

<i> Obiecaj, że jeśli coś się stanie, cokolwiek, będziesz ratować siebie i Harry’ego. </i>.

Usiadła na parapecie, przełożyła nogę przez ramę i zesztywniała, słysząc zimny, przeraźliwy śmiech. Spojrzała na podłogę i dostrzegła przebłysk światła, tym razem zielonego.

A potem, ryk wściekłości i kolejny huk rozbijanego szkła.

Spojrzała na Harryego i błyskawicznie podjęła decyzję. Cokolwiek miało się stać, jakąkolwiek konsekwencje miała ponieść, nie mogła teraz zostawić samego Jamesa. Musiała mu pomóc. Zeskoczyła z parapetu, wsadziła Harryego do łóżeczka, okrywając go odruchowo kocykiem i pobiegła do pokoju, powtarzając sobie w myślach, że zabije Jamesa, jeśli z tego wyjdą.

Zatrzymał się wryty tuż przed furtką od domu Lily i Jamesa. Była starannie zamknięta na zasuwę. Odetchnął z ulgą, chowając różdżkę do kieszeni spodni i zmarszczył brwi, gdy zza firanki w salonie, dostrzegł błysk czerwonego światła. To mu wystarczyło, żeby stwierdzić, że nie wszystko jest w porządku.

Przeskoczył przez płotek i biegnąc ile sił w nogach dobiegł do drzwi wejściowych. Pchnął je, a one odskoczyły szybko. Zaciskając ręce na różdżce wbiegł do środka.

Przez chwilę patrzyła, jak James unika kolejnych zaklęć pędzących w jego stronę. Była całkowicie sparaliżowana, nie miała pojęcia co robić.

Potter uskoczył, uderzając plecami o stolik. Skrzywił się, a Lily wyrwał się okrzyk przerażenia. Tym samym, zwróciła na siebie uwagę obu walczących.

- Proszę, proszę. Pani Potter do nas dołączyła – twarz Voldemorta wykrzywiła się w obrzydliwym uśmiechu. James podniósł głowę i spojrzał na żonę z wyraźnym wyrzutem. Wzruszyła ramionami i omal nie przypłaciła tego życiem, gdy zielony promień przemknął jej tuż obok ucha.

- Zwariowałaś, co Ty tu robisz!? – spytał, odciągając ją na bok. Machnął różdżką, rzucając po kolei kilka zaklęć i spojrzał z wyrzutem na Lily, która w tej samej chwili robiła to samo.

- Pomagam Ci – wysapała – Cholerne włosy!

- Miałaś uciekać! Rozmawialiśmy o tym!

- Miałam Cię tu zostawić!? – spytała z wyrzutem i przeklęła, gdy kolejny promień rozwalił szafkę z porcelanowymi figurkami, które dostali od rodziców.

- Tak, dokładnie!

Odskoczyli w bok, decydując że w tej sytuacji najlepiej się rozdzielić. Zaklęcia śmigały po salonie, odbijając się rykoszetem od ścian i waląc we wszystko, co było dookoła. Sytuacja robiła się coraz trudniejsza, Voldemort był znacznie silniejszy niż oni we dwoje razem wzięci.

Lily krzyknęła, gdy jedno z zaklęć trafiło ją w ramię, raniąc mocno. Potter przeklął na głupotę ślubnej.

Powoli tracili szanse.

Peter pojawił się w Dolinie Godryka wystarczająco szybko by zobaczyć jak Syriusz biegnie podwórkiem w stronę domu Potterów. Zrobiło mu się słabo, kiedy doszło do niego, że to wszystko jego wina.

Potterowie mu ufali, a sprowadził na nią pewną śmierć. Czyli to tak czuje się morderca. Gabriele myliła się. To on sam odpowiadał za swój los.

A ten wcale nie mienił się w dobrych barwach. Szanse Potterów na przeżycie były marne, wiedział to bez zaglądania do środka. Jednak w środku był też Syriusz. We troje mieli więcej szans, a Peter był pewny że jeśli Voldemort ich dziś nie zabije… na pewno to na niego spadnie odpowiedzialność. Gdyby jednak mu się udało, miałby na karku cały Zakon i Dumbledora. A nie ulegało wątpliwości, że to dyrektora obawiał się bardziej.

I w końcu, Peter wcale nie chciał, by Potterowie zginęli. Jakby na to nie patrzeć zawdzięczał im wszystko i… Peter podjął decyzję w ułamku sekundy. Sam nie wiele mógł zrobić, żeby im pomóc. Ale mógł sprowadzić kogoś, kto to zrobi. Aportował się do Hogsmede.

Lily zdawała sobie sprawę, że są martwi – kwestią pozostawało tylko czy zginął z honorem czy nie. Szybko okazało się, że nie bez powodu Voldemort został tak potężnym czarodziejem. Żyli nadal tylko dlatego, że tego chciał. Wyraźną zabawę sprawiała mu ta walka, nawet kiedy pojawił się Syriusz.

Tymczasem Lily nie miała już sił. Czuła, że nie wytrzyma ani chwili dłużej, a przecież nie mogła się poddać. Nie mogła zostawić płaczącego w drugim pokoju Harryego, którego wystraszyły huki i błyski. Być może powinna posłuchać Jamesa i ratować synka, kiedy była taka możliwość?

I właśnie wtedy, kiedy straciła już resztki sił i był gotowa się poddać nadszedł niespodziewany ratunek. Dumbledore.

1 listopad 1981 r.

Biegła korytarzem zaglądając kolejno do każdej z sali. Serce biło jej jak oszalałe, nogi miała jak z waty. W ręku ściskała zwitek pergaminu, który dostała od Dumbledora zaledwie przed kilkunastoma minutami. Dłoń, owinięta skrawkiem oderwanej koszuli, krwawiła jej po nieudanej teleportacji – utraciła część skóry z wewnętrznej strony ręki.

Zatrzymała się, widząc siedzącego na korytarzu Jamesa, który mocno przyciskał do siebie śpiącego Harryego. Twarz mężczyzny była pełna siniaków i zadrapań, odsłonięte ramię owinięte miał świeżym bandażem. Mimo widocznego zmęczenia, uśmiechnął się do niej, a okulary opadły mu na czubek nosa.

- Co z nimi? – spytała nerwowo odgarniając włosy z twarzy – Dumbledore napisał… nic…

- W porządku – powiedział szybko uspokajającym tonem – Są trochę poobijani, uzdrowiciele ich jeszcze opatrują.

- Gdzie on jest?

James wskazał ruchem głowy na drzwi.

- Nie możesz… 

Zignorowała go, podbiegając do sali i szybko wmaszerowała do środka.

Poczuła jak zalewa ją fala ulgi, na widok całego i zdrowego – o ile można było w ogóle mówić o zdrowiu – Syriusza. Młody uzdrowiciel, opatrywał mu krwawiące ramie. Na widok dziewczyny, zdziwił się i przerwał czynność.

- Nie powinno tu pani być – powiedział łagodnie – Tylko…

- Jestem jego żoną – skłamała gładko, a pewność brzmiąca w jej głosie, przekonała go, bo nic więcej nie powiedział.

Podeszła do Syriusza, przytuliła najmocniej jak tylko potrafiła. Syknął i wyprężył się, a ona poczuła że koszula, w miejscu gdzie go dotykała jest mokra od krwi.

- Przepraszam – wyszeptała, odsuwając. Uzdrowiciel skończył z ręką i obszedł Syriusza. Jednym ruchem różdżki rozciął ubranie i skrzywił się. Potem zajął się opatrywaniem – tak strasznie się wystraszyłam.

- Nic nikomu się nie stało.

Swoboda, z jaką to powiedział, sprawiła że zalała ją fala wściekłości. Odskoczyła, a jej twarz przybrała kolor wiśni.

- Nic się nie stało!? Zabiję cię! Merlin mi świadkiem, że cię zabiję!

Uzdrowiciel podniósł zaskoczony głowę, a Syriusz zamrugał szybko, nie bardzo wiedząc co się stało.

- Jak mogłeś mi to zrobić!? Jak!? Do cholery, pomyślałeś chociaż przez chwilę, co się stanie, jeśli zginiesz!? Pomyślałeś chociaż przez ułamek sekundy o mnie albo Lucasie!? Ty idioto! Kretynie! Pieprzony bohater od siedmiu boleści! Nienawidzę ciebie, tej twojej odwagi i tego, że pchasz różdżkę wszędzie tam, gdzie jest niebezpiecznie!

- Proszę pani, może powinna pani…

- Powinnam go zamordować, proszę pana! – wrzasnęła na Uzdrowiciela, zupełnie nie myśląc o tym, że mogą ją wyprowadzić lub uznać za niepoczytalną. Wściekłość na Syriusza, opanowała każdy milimetr jej świadomości, każdy fragment jej ciała – Jesteś pieprzonym idiotą, ryzykantem i nieodpowiedzialnym dupkiem!

- Abby, powinnaś się uspokoić…

- Nie, nie powinnam! Wiesz co powinnam!? Powinnam cię zabić, ty cholerny idioto!

Do środka wpadła pielęgniarka, patrząc kompletnie oszołomiona, jak Abby rzuca się z pięściami na jej pacjenta. A ten, w dodatku ani myślał się bronić, najwyraźniej kompletnie oszołomiony nagłym wybuchem kobiety.

Uzdrowiciel doskoczył do niej, złapał w pół i odciągnął, wierzgającą rękami jak wściekły kot.

- Nie chcę prochów! – Warknęła Abby, gdy sanitariusza podeszła do niej ze strzykawką – Chcę zabić tego drania! To mnie od razu uspokoi… Dobra – fuknęła, uspokajać się – Już sobie idę. A z tobą – rzuciła w stronę Blacka – Policzę się później.

Szczerze? Nie wiecie ile czasu zajęło mi planowanie tego. Naprawdę, ten jeden rozdział a właściwie pierwsze akapity - obmyślenie tego zajęło mi dobrych kilka miesęcy analizowania, kombinowania i rozmyślania. Tak, taki zamiar miałam od dobrego roku. Kolejne dwa rozdziały, jak już mówiłam wcześniej będą o wydarzeniach po Nocy Duchów. Można by więc rzecz, że wiele was nie oszukałam, prawda??

Kolejny rozdział pojawi się jutro w okolicach 21-22, tak sądzę :)