Rozdział 96

Rozdział 96

Notatki Lily Potter

31 lipca 1981 r.

Harry skończył dziś pierwszy roczek. Świętowaliśmy go tylko z Jamesem, ostatnio prawie nikt nas nie odwiedza. Kilka dni temu przyszedł list od Syriusza, wpadł też na chwilę Peter, od Remusa w ogóle nie mamy znaku życia.

Dumbledore podsyła nam czasem kogoś do towarzystwa, ale naprawdę brakuje mi przyjaciół. Jestem zmęczona ciągłym ukrywaniem, a środki ostrożności stają się coraz bardziej uciążliwe. I z każdym dniem dochodzą nowe.

Dumbledore wspominał ostatnio coś o jakimś zaklęciu, James nie wygląda na zachwyconego, ja sama nie jestem pewna, czy dobry pomysł.

1 września 1981 r.

Pomyśleć, że cztery lata temu o tej porze jechaliśmy do Hogwartu. Teraz jesteśmy rodzicami, musimy się ukrywać, jest nas mniej i prawie nie mamy z sobą kontaktu. Czasem ktoś wpadnie na chwilę, ale zdarza się to coraz rzadziej. James zgodził się z Dubledorem, że należy rozważyć Zaklęcie Fideliusa. Nie podoba mi się ten pomysł, to oznacza, że całkowicie odetniemy się od świata, chociaż dla mojego małego księcia, zrobię wszystko.

20 września 1981 r.

Peter wpatrywał się w przechadzającą po salonie Gabriele. Od kilku tygodni nie była miła i Peter wprost nie mógł uwierzyć, jak głupi mógł być przez ostatni rok.

- Znudziło mi się granie grzecznej dziewczynki – oznajmiła pewnego razu, bawiąc się różdżką a jej głos brzmiał zupełnie obco – Powiem więc krótko. Potrzebuję informacji które możesz dla mnie zdobyć i zdobędziesz, jeśli chcesz przetrwać tą wojnę… Proszę, naprawdę sądziłeś że się z tobą spotykam, bo cię lubię?

Od tego czasu, Peter nie miał wielkiego wyboru. Był tchórzem, wiedział o tym, ale za każdym razem kiedy Gabriele go odwiedzała, tracił pewność siebie którą starał się w sobie wcześniej wytworzyć. Peter chciał przetrwać, to było jego celem a Lily i James byli dobrze ukryci, skoro dotąd do nich nie dotarli…

- To już było – oznajmiła znudzonym tonem Gabriele kiedy wyciągnęła wszystko, co wiedział – Naprawdę, na nic więcej cię nie stać? Ah, no nic… Wiesz, w sumie cię nie rozumiem – powiedziała cicho, podchodząc bliżej – Jesteś przecież taki jak my. Taki jak ja. Dlaczego się bronisz?

- Mylisz się.

- Doprawdy? Donosisz na swoich przyjaciół, żeby przeżyć – powiedziała kpiącym tonem – Jesteś taki ja my, zależy ci na sobie i na nikim innym. Bądźmy jednak szczerzy, co Peter? Przecież wiesz, że na to zasługują. Zawsze traktowali cię i będą traktować jak jedno, wielkie zero… A z nami, naprawdę możesz być z kimś. Nam jesteś potrzebny i my cenimy sobie swoich i traktujemy ich jak równych sobie. Pomyśl o tym, kiedy następnym razem będziesz próbować zgrywać bohatera i nie będziesz się dzielić tym, co wiesz.

25 września 1981 r.

Peter kręcił młynki palcami. James śmiał się głośno do Harryego, który próbował wejść mu na głowę. Odkąd chłopiec zaczął chodzić, trzeba było poświęcać mu jeszcze więcej uwagi.

- Przepraszam cię, chciałeś porozmawiać – powiedział w końcu do Petera rozbawiony, kiedy Harry zrobił koziołka na kanapie i zapiszczał z radości – Słucham.

Peter nabrał powietrza. Podjął decyzję już kilka dni temu, zamierzał powiedzieć wszystko i mieć nadzieję… Udowodnić Gabriele, że nie jest taki jak myśli i że jego przyjaciele nie są tacy, jak myśli. Peter otworzył już usta kiedy…

- James, kochanie, Dumbledore – powiedziała łagodnie Lily wchodząc do pokoju. Harry wyciągnął

rączki do mamy piszcząc radośnie.

- Przepraszam, dokończymy za chwilę, dobra? – rzucił niedbale James, oddając syna Lily która uśmiechnęła się do Petera smutno.

- Chciałabym, żeby to wszystko już się skończyło – westchnęła, siadając obok.

- Lepiej już pójdę… - wymamrotał Peter a cała odwaga, którą próbował w sobie zebrać przez ostatnie kilka dni, zniknęła.

2 października 1981 r.

Uśmiechnęła się, czując jego palce na swojej łopatce. Pod wpływem jego dotyku, na jej skórze pojawiła się gęsia skórka.

Najwyraźniej to zauważył, bo po chwili była przykryta kołdrą. Jego dłoń, została tam, gdzie była.

Nabrała powietrza, westchnęła i obróciła głowę w jego stronę. Uśmiechnęła się, a Syriusz w odpowiedzi pocałował ją w czoło.

- Nie lubię, jak to robisz – wymruczała, marszcząc nos – stać cię na więcej.

Zaśmiał się, odgarniając włosy z jej czoła.

- O czym myślisz? – spytała szeptem, widząc, że coś nie daje mu spokoju. Spojrzał na nią nieprzytomnym wzorkiem a ona podniosła się na łokciach. Poprawiła kołdrę, która zsunęła się po jej nagich plecach i oparła brodę o klatę Syriusza.

- O Lily i Jamesie.

Przekrzywiła lekko głowę. Zmarszczyła brwi i zaczęła kreślić kółka na jego ramieniu.

- Martwię się o ciebie – powiedziała cicho, unikając jego spojrzenia – To niebezpieczne.

- Abby…

- Wiem – przerwała mu ostro – Zrobiłabym to samo.

- Będziesz musiała się ukryć – stwierdził nagle, a ona natychmiast się poderwała. Usiadła, nie przejmując się tym, że znów jest odkryta, a w sypialni jest zimno.

- Nie zostawię cię samego – powiedziała stanowczo – Nie masz o czym marzyć.

- To zbyt duże ryzyko, żebyś tu została – wyszeptał, wpatrując się uważnie w jej twarz. Dopiero teraz zauważyła, jak bardzo zmęczony i zmartwiony jest – Może ci się coś stać.

- Tobie też! – krzyknęła, a na jej policzki wstąpił rumieniec złości – Nie pozwolę, żebyś został tu sam!

- Nic mi nie będzie – zapewnił ją, a ona odgarnęła włosy z czoła. Złapała za kołdrę, okryła się nią i spojrzała na niego ze smutkiem.

- Nie odejdę – powiedziała stanowczo – On będzie wiedział, że to ty. Będzie tego pewien, Syriuszu. Nie mogę zostawić cię samego.

- Właśnie dlatego powinnaś się schować. To zbyt dużo ryzyko. Ja sobie poradzę.

- Zawsze wszystko chcesz robić sam! Pieprzony indywidualista! – krzyknęła, teraz nie panując już nad sobą. Jej oczy zabłyszczały niebezpiecznie, dłonie drżały zaciśnięte na kołdrze – Zbyt mocno cie kocham, żeby cię tu zostawić samego, idioto!

Zapadła cisza, tak głucha, że wydawało im się, że słyszą rytm bicia swoich serc.

Dopiero po chwili doszło do niej, co powiedziała. Opuściła głowę, skuliła się i zatrzęsła lekko. Syriusz wpatrywał się w nią przez chwilę, potem usiadł i jednym ruchem przyciągnął do siebie. Objęła go, wtulając tak blisko, jak to było możliwe.

- Kocham cię – powtórzyła słabo, a on wyłapywał każdy szczegół tej chwili, chcąc zapamiętać ją jak najdokładniej – I bardzo się o ciebie boję.

- Wiem – powiedział cicho - Też się boję.

- Będzie wiedzieć, że to ty – powtórzyła po chwili, odsuwając się – Będzie cie szukać. Nie mogę zostawić cię samego. Nie wytrzymam tego czekania i strachu. Nie każ mi się ukrywać.

- Abby… - urwał, wyraźnie nad czymś myśląc. Na jego twarz wstąpił doskonale znany jej wyraz. Syriusz gorączkowo nad czymś myślał. Nagle odsunął się całkiem i wyskoczył z łóżka, zbierając swoje rzeczy – Ubierz się. Mam pomysł.

- Co? Pomysł? Jaki pomysł? Co Ty robisz?

- Zaufaj mi – rzucił, wciągając spodnie – Powiem ci wszystko u Lily i Jamesa.

Słyszeli przytłumione krzyki Lily i Jamesa, dochodzące z drugiego pokoju. Harry wtulił się w Abby, zarzucając rączki na jej szyi. Oddychał coraz spokojniej, bawiąc się kosmykami jej włosów.

Chodziła z nim po salonie, szepcząc mu do ucha uspakajającym tonem bezsensowne zdania.

Syriusz obserwował ich z fotela, ręce zaciskając mocno na kubku.

Gdy chłopiec ziewną, podeszła do okna i zaczęła się lekko kołysać.

Drgnęła, czując na silny uścisk dłoni na swoim brzuchu.

- Śpi – wyszeptał jej prosto do ucha Syriusz, a pod wpływem jego ciepłego oddechu dostała gęsiej skórki. Ułożył brodę na jej barku, muskając przy tym ustami policzek Abby.

- Obaj jesteście trochę ciężcy – powiedziała, chociaż tak naprawdę było jej w tej chwili wszystko jedno. Syriusz wyprostował się, przenosząc ciężar na swoją stronę – Dziękuję.

- Abby? – uśmiechnęła się, czując kolejny dreszcz przeszywający jej ciało – Nie chciałabyś tak?

- Jak? – spytała, zbita z tropu. Zaśmiał się jej cicho do ucha i przycisnął bliżej siebie. Harry westchnął ciężko przez sen i poruszył się niespokojnie.

Syriusz przez chwilę milczał, dobierając odpowiednie słowa.

- Nie chciałbyś mieć domu, rodziny? – wydusił w końcu z siebie, łagodnie gładząc śpiącego chłopca po plecach.

- To co jest teraz mi wystarczy…

- Wiesz, o czym mówię – zirytował się – nie chciałbyś za mnie wyjść?  Mieć dziecko, dom z ogródkiem? Psa?

Milczała, walcząc z cisnącym się na jej buzię uśmiechem.

- To propozycja? – spytała w końcu drżącym głosem, a Syriusz poruszył się za jej plecami – Przecież wiesz, że to nie jest takie proste…

- Może … Może już czas trochę przystopować i się wycofać - wyraźnie słyszała w jego głosie zakłopotanie – Odpowiada Ci?

- Nie – wyszeptała. Zesztywniał, a na jego twarzy pojawiło się rozczarowanie – Zawsze chciałam mieć dużo dzieci…

Zaśmiał się, ale nic więcej nie powiedział. Cisza trwała kilka chwil, a potem Syriusz znów ją przytulił.

- Kocham cię, wiesz?

Jego szept był prawie niedosłyszalny i gdyby nie to, że jego usta były tuż przy jej uchu, niedosłyszałaby wyznania.