Żyję!

No hej!
Żyję, mam się dobrze, pamiętam. Pamiętam a wyrzuty że nic nie piszę dają mi się nieźle we znaki, naprawdę. Niestety Wena zniknęła bez śladu i za nic nie umiem jej przywołać a jej brak po raz pierwszy w życiu odczuwam boleśnie, bowiem napisanie czegokolwiek graniczy z cudem.
Żeby jednak nie było, że próżnuję i się nie staram. Dzisiejszego ranka zdecydowałam zaryzykować i znów postawić wszystko na być albo nie być.

Postanowiłam rozpocząć pracę nad epilogiem. Nie mam zamiaru zostawić tego opowiadania bez zakończenia - zbyt wiele planów mam, nad którymi zbyt dużo czasu siedziałam, żeby odpuścić. Nie wiem, czy uda mi się wrócić z rozdziałami, wiem jednak że chcę te pomysły napisać i opublikować - nawet jako jeden, bardzo długi epilog wyjaśniający wszystko to, co chcę wyjaśnić. To nie znaczy, że kończę! Po prostu i tak muszę to wszystko napisać, pomyślałam, czemu nie zacząć teraz?

Na chwilą obecną, jakoś działa. Zrezygnowałam z retrospekcji, postanowiłam pisać jak leci i na chwilą obecną mam niewiele ponad trzy strony z czego dziś udało mi się napisać może z półtora - to naprawdę dużo jak na moje ostatnie standardy. Mam cichą nadzieję, że za jakiś czas zrobię z tego porządny rozdział i ruszę i ze Swatką i tutaj, póki co chcę po prostu o sobie przypomnieć i zapewnić, że o wam pamiętam :)