Sześć.

Miał być rozdział. Zaczęłam go nawet pisać, bo i okazja wyjątkowa. Pięć dni temu, 24 lutego, były kolejne urodziny. Pomyślałam, że napiszę kolejną rzecz którą zawsze chciałam napisać. Ale nie wyszło. Jestem świeżo po sesji, a już zaczął się nowy semestr, proseminarium i kupka lektur z pozytywizmu, która rośnie i rośnie. A moja Wena jest w stanie co najwyżej pokolorować kilka rubryczek w kolorowance dla dorosłych.

Dlatego, bo nie wybaczyłabym sobie takiego milczenia, sygnalizuję, sama dla siebie, że minęło sześć lat. A rozdział, który zaczęłam pisać, zapewne wkrótce się pojawi, jak tylko odzyskam resztę sił witalnych i Wenę, która się ostatnio na mnie wypina, bo przez cały styczeń kazałam jej pisać recenzję, których nienawidzi. Mnie to tam sprawia frajdę, ale co poradzić, Weny są przecież dziwne...