Rozdział 90

To w zasadzie wstęp do rozdziału 90. Taki mini rozdział, zawierający tylko krótka scenka, napisana specjalnie na pocieszenie dla Aga141993 i równocześnie stanowiące uwieńczenie mojego sukcesu, bowiem mogę się pochwalić iż piszę do was jako świeżo zakwalifikowana studentka roku pierwszego Filologii Polskiej na UMCS.

Jak wspomniałam wcześniej, jestem po uszy zakopana w spełnianiu swoich fantazji, ale nie mogłam się oprzeć pokusie :) Uprzedzam, że pisząc ostatnie akapity byłam pod wpływem brandy i nie biorę odpowiedzialności za ten tekst. Dla własnego i innych bezpieczeństwa, odstawcie napoje i jedzenie.

Rozdział 90

Nie mógł spać. Kręcił się z boku na bok, czując jak z każdą chwilą jest coraz bardziej nerwowy. Usiadł na łóżku, zmarszczył brwi a potem podjął decyzję.

Syriusz musiał z kimś porozmawiać. Peter zachrapał głośno, automatycznie skreślając się z listy potencjalnych rozmówców. Syriusz wyskoczył z łóżka, złapał w pośpiechu koszulkę wiszącą na oparciu łóżka i wybiegł z pokoju, zamykając za sobą niezbyt delikatnie drzwi. Peter zachrapał ponownie i przekręcił się z boku, nawet nie otwierając oczu.

Black od razu skierował się do pokoju Jamesa i Lily. Zapukał raz, potem drugi i trzeci. Odpowiedziała mu cisza. Westchnął i postanowił próbować szczęścia dalej, nim zdecyduje się wyważać drzwi albo wchodzić oknem.Przeszedł do drzwi Remusa i Maddie i zapukał. Znów odpowiedziała mu cisza, a Black poczuł się podirytowany, że wszyscy rzucają zaklęcia wyciszające na noc. Przecież istniała szansa, że ktoś o czwartej trzydzieści siedem będzie potrzebował pilnie porozmawiać, tak jak on teraz!

Teraz zatrzymał się przed drzwiami sypialni April i Abby, ale od razu ruszył dalej. Rozmowa z Abby o Abby kompletnie nie miała sensu, a z April może by i pomogła ale… jak miałby ja stamtąd niby wyciągnąć, bez budzenia Abby?

Spojrzał z wahaniem na przed ostatnie drzwi, w których mógł szukać rozmówcy i szybko poszedł dalej, jednak po chwili zawrócił. Krążył tak od sypialni Chrisa i Charlie, do Lexie i Eddiego, nie będąc wcale pewnym, które z nich może okazać się bardziej bezużyteczne. Wprawdzie Charlie nie raz mu pomagała kiedy była taka potrzeba, ale ochota oglądania Chrisa a nie daj Merlinie i słuchanie go, była o wiele mniejsza niż potrzeba samej rozmowy.

Jeśli zaś chodziło o Eddiego i Lexie… Syriusz wcale nie był pewny, czy ich rady mógłby mu pomóc. Zakładając oczywiście, że otworzyli by mu drzwi.

Los jednak sam zdecydował za Syriusza. Nim namyślił się, kogo chce mniej oglądać, jedne z drzwi otworzyły się i stanął w nich zaspany Eddie z okularami przekrzywionymi na nosie, rozczochrany i wyjątkowo zaspany.

Może być, pomyślał kwaśno Syriusz. Eddie nie zauważając go zamknął za sobą drzwi, zrobił krok w przód i krzyknął zduszony, kiedy Syriusz do niego doskoczył.

- Dobrze, że wstałeś – powiedział, nie zastanawiając się nawet jak bardzo zdesperowany jest, że zwraca się o radę do Eddiego. EDDIEGO! – Muszę z tobą pogadać.

- Hę? – wymotał Eddie – Jest noc…

- Tak, wiem – Machnął niecierpliwie ręką Syriusz – Ale to nic, chodź…

- W tej chwili? – Eddie ziewnął przeciągle, kiedy Black ciągnął go po schodach, nie zważając na nic – O co chodzi?

- Mam kłopoty – powiedział Syriusz, zamykając drzwi od saloniku. Potem rzucił zaklęcie wyciszające, poodmykał wszystkie okna i kiedy upewnił się że nikt ani nic go nie słucha, zwrócił się do Eddiego, którego wyjątkowo zaciekawiła zaistniała sytuacja. Black zawahał się, nie do końca pewnym JAK wiele może usłyszeć od Eddiego, po czym stwierdziwszy, że niczego nie ma do stracenia, oznajmił – Pocałowałem Abby.

Nie zdołał się zastanowić nad niejasnością tego stwierdzenia, gdy Eddie wydał z siebie cichy gwizd i oznajmił.

- Umarł w butach, przyjacielu. Wpadła śliwka do kompotu. Jesteś stracony jak chochla w…

- Dobra, dobra zrozumiałem aluzję – westchnął Syriusz, przewracając oczami – Nie stać cię na coś bardziej konstruktywnego? Cokolwiek?

- To, że żywisz żywe uczucie do tej jakże ciekawej przedstawicielki płci pięknej – podjął Eddie tonem zapowiadającym dłuższą przemowę, dlatego Syriusz rozsiadł się wygodnie w fotelu – Jest faktem równie niepodważalnym jak to, że Lexie jest chodzącym dowodem, że to nie rude a blond bestie są najzłośliwsze, zakładając oczywiście, że poślubiona mi zołza nie farbuje się w tajemnicy od wczesnej młodości…

- Uważasz, że to możliwe? Patrząc na Lily, nie wydaje mi się, żeby to kolor włosów był regułą – powiedział Syriusz, zastanawiając się nad tym głębiej – Może to znak zodiaku?

- Wykluczone, Lexie jest z początku marca – powiedział z westchnieniem Eddie – Powinna być kluchowata jak Remus.

- Jest mniej kluchowaty niż ci się wydaje – stwierdził Syriusz, zamyślając się – Jest bardziej jak pudding albo galaretka.

- Lubię galaretki… - wymamrotał Eddie.  Syriusz pokiwał głową. Przez chwilę siedzieli w milczeniu i wtedy Eddie przypomniał sobie, że miał coś do powiedzenia, podjął więc – Ponieważ jednak byłeś na tyle nieroztropny, co trudno mieć ci za złe biorąc pod uwagę ewidentny urok osobisty rzeczonej kreatury jesteś na pozycji straconej. Usidliła twoje serce, umysł, usidli i ciało, co jest najkorzystniejszą stroną tej straszliwej męki… Staniesz się bezbronny wobec jej sił których zapewne pokaże wiele, a potem nagle zabierze ci sens życia, które wcześnie z ciebie wyssała zabierając wszystko co dobre i skaże się na resztę życia egzystowania w monotonii i nieustającym cierpieniu sam na sam ze swoją pustą duszą.

Syriusz patrzył na Eddiego oszołomiony. Eddie wydał z siebie dramatyczne westchnienie po czym oznajmił.

- Straciłem swój dar.

- A mnie się wydawało, że to ja mam problem… - powiedział cicho Syriusz, mrugając szybko – Mówiłeś o Lexie  czy dementorze?

- Ten demon wyssałby duszę nawet z dementora – wymamrotał Eddie – Utraciliśmy iskrę. Żyjemy w pokoju.

- Czyli jesteście w końcu normalni?

- Nie bluźnij! – obruszył się Eddie, westchnął i zamilkł, pogrążając się w zadumie. Syriuszowi zrobiło się go nagle żal, bowiem przykro było patrzeć na takiego Eddiego, kiedy znało się poprzedniego. Syriusz westchnął i nie wierząc w to co zamierzał zrobić, podjął.

- Z… Z… Zaniechaj? Zaniechaj swych smutków – wybełkotał nieco bez przekonania. Eddie obrócił powoli na niego oszołomione spojrzenie – gdyż… odwet… odsiecz! Odsiecz nadchodzi…

- Co ty wyprawiasz?

- Próbuję… odnaleźć w sobie… poezję? – bardziej spytał niż oznajmił Syriusz, mrużąc oczy i nagle dostał olśnienia, więc sprostował – budzę w tobie drzemiącą iskrę!

- Oh. To miłe, ale… Nie trudź się…

- Zamilcz, niewdzięczniku! – skarcił go Syriusz ostro, a Eddie pokiwał głową z przekonaniem.

- A to ci wyszło… - powiedział z uznaniem – Ale nie sądzę, żeby…

- Milcz, powiedziałem! – przerwał mu Syriusz – Obudzę w tobie drzemiącą iskrę na dowód, że… drzemie w tobie głęboko, niczym bazyliszek w Komnacie Tajemnic!

- Myślałem, że to legenda…

- Oczywiście, że to legenda – prychnął Syriusz – Nic lepszego nie przyszło mi do głowy, nie utrudniaj! Próbuję ci pomóc… Przebrzydły nikczemniku!

- No wiesz, jak śmiesz! – oburzył się Eddie.

- Tylko nikczemnicy tracą wiarę w swoje siły i pozwalają by tak nikczemne stworzenia pochłaniały całą ich siłę i dar i przemieniały ich w pustą nicość! Poślubiłeś sobie tą szatanicę, wykazując się wielką odwagą i siłą, ujarzmiłeś ją i dałeś się w tak podły sposób podejść i pozwolić by zniszczyła twoją unikatowość! Byłeś białym krukiem!

Eddie wciągnął głośno powietrze, a Syriusz zadowoleniem dostrzegł, że uderzył w czuły punkt. Coraz łatwiej przychodziło mu dobieranie słów, w końcu ktoś kto chociaż trochę obcował z Eddiem nie mógł mieć z tym trudności.

- Odbieram ci prawo do dawania natchnienia! – oznajmił z powagą Syriusz, a Eddie wciągnął głośno powietrze, chociaż żaden z nich nie wiedział o czym  mowa. Liczyła się wzniosła atmosfera – I wygłaszania motywujących mów! Nasza społeczność potrzebuje ducha z iskrą, głębokim wewnętrznym ogniem który tu utraciłeś!

- Niedoczekanie twoje, przebiegły draniu! – zawołał Eddie, podrywając się na równe nogi.

- Nie zasługujesz na to miano – powiedział Syriusz – Nie umiesz obudzić ognia we własnej żonie!

- Fakt, nie umiem… - westchnął Eddie – Uczucia zamroczyły… na złote bikini Morgany, mam to! – zawołał!

Syriusz z nieukrywaną satysfakcją zobaczył błysk w oku Eddiego, co oznaczało, że jego plan udał się i Eddie zyskał iskrę.

- Pokonam ją własną miłością!! – zwołał biegnąc do drzwi – Chce iskry, to ją dostanie!

- Ale… Nadal nie wiem co mam robić – westchnął Syriusz, kiedy Eddie wybiegł z sypialni. Rozejrzał się po salonie. Być może to resztki nastroju, ale w Syriuszu obudziła się nowa iskra. Potrzebował rozmowy. Potrzebował Jamesa a skoro ten nie chciał go wpuścić, Syriusz postanowił wejść sam.