Rozdział 78

Rozdział 78

To co się stało na lodowisku, trudno nawet nazwać próbą jazdy. Charlie założyła łyży, postawiła jedną nogę na lodzie i wycofała się.

Nie bez powodu z resztą bo w tej samej chwili Chris dumnie wkroczył na lodowisku i wyrżną orła, robiąc mnóstwo hałasu i boleśnie tłukąc sobie kość ogonową.

Collins jednak okazał się dzielny i zdecydował, że nie opuści lodowiska póki nie będzie zdolny utrzymać równowagi. Charlie ponad dwie godziny obserwowała jak czołga się koło barierki, klnąc i wywracając się co chwilę, póki nie stracił cierpliwości.

Po kolejnym już upadku ze złością zdjął łyży i w samych skarpetach przemaszerował do wyjścia, zastrzegając przyjaciółce, że nikt nigdy nie dowie się, co zaszło.

Na poprawę humoru i zaleczenie zdeptanej przez parę łyżew dumę nie ma nic lepszego niż kubek gorącego kakao i kawałek domowego cista z dyni. Charlie zabrała więc przyjaciela do siebie, gdzie posadziła go przed kominkiem – na pokaźnej stercie poduszek – otuliła kocykiem, po czym zostawiła ogłupiałego mężczyznę i pobiegła do kuchni przygotować kakao i pokroić ciastka.

- Dziwne – powiedział jej, kiedy wróciła i siadła obok, patrząc na niego zaskoczona – Skąd u ciebie ta nagła czułość? Poduszki, koc? Wszystko w porządku? Uderzyłaś się przypadkiem w głowę czy…

- Staram się być miła – prychnęła – Zamiast marudzić, mogłabyś podziękować.

- Od kiedy oczekujesz podziękowań? Dobra, Charlie, zaczynam się o ciebie martwić – postawił kubek z kakao, odrzucił koc i przesunął się tak, żeby widzieć ją z bliska.

- Teraz Charlie? – zapytała z kpiną w głosie, a Chris prychnął i wrócił na swoje miejsce.

- Z tobą nie da się rozmawiać – oznajmił jej wzniośle i zapadła cisza, podczas której oboje siedzieli obrażeni, nie patrząc na siebie.

Abby zwracała na siebie uwagę, idąc ulicą cała ubłocona z liśćmi we włosach i szerokim uśmiechem na twarzy.

Jak bardzo dziwnym by to nie było, Abby była przekonana, że udaje jej się dotrzeć do Syriusza. Powoli – zbyt powoli, jak na jej niecierpliwą osobowość – pozwalał jej się do siebie zbliżać.

Każde ich spotkanie mówiło jej o nim więcej. Zaskakiwała ją wiedza, którą zdobywała a przy okazji przynosiła niespotykaną przyjemność.

I to była jedyna rysa na szkle. Bo Abby coraz mocniej zaczynała sądzić, że przejmuje się zdecydowanie za bardzo.

Otworzyła drzwi, nasłuchując uważnie. Przez chwile odpowiadała jej cisza a potem z sypialni Lynn wyszła przysadzista kobieta z mysimi, brązowymi włosami upiętymi z tyłu głowy.

- Gdzie byłaś tak długo? – spytała  z lekkim uśmiechem – I dlaczego na Merlina jesteś tak brudna?

- Wpadłam w błoto – wyjaśniła, zdejmując płaszcz i oglądając szkody, jakie poczyniła zabawa – Gdzie Lynn?

- Ucina sobie popołudniową drzemkę – powiedziała Feliccy  obserwując Abby z uwagą – Sean zabrał ją dziś do Haetkinsów i cały ranek szalała z ich dzieciakami.

- Zjadła obiad? – zapytała Abby, ściągając buty, a kobieta przytaknęła.

- Jak się bawiłaś?

- Było w porządku. Pójdę się umyć i porozmawiamy, dobrze?

Feliccy  kiwnęła głową, obserwując jak dziewczyna znika na schodach.

Odkąd w życiu Felicity Watson pojawiła się Abby a wraz z nią malutka Lynn, minęło prawie cztery lata. Kobieta nauczyła się kochać te dwie istoty zupełnie, jakby były jej córkami. Były jej córkami.

Potrafiła poznać każdy nastrój Abigaile, wyczuć w niej każdą zmianę.

Taką, jaka zachodziła w niej ostatnio.

Feliccy  sama namawiała dziewczynę, żeby ta coś zmieniła w swoim życiu. Jej życie ograniczało się do opieki nad córką i pracy w bibliotece i w tym wszystkim brakło miejsca na potrzeby i szczęście Abby. Felicity zdziwiła się, gdy usłyszała jak dziewczyna zamierza spędzać czas, który otrzymuje. To tylko utwierdziło ją w przekonaniu, że jest osobą niezwykłą.

I jakby na zawołanie, pojawił się ten chłopak. Felicity widziała go tylko z daleka, nie mogła więc w żaden sposób się o nim wypowiedzieć. Jednak bardzo dokładnie słuchała Abby i doskonale wyczuwała zamiany jakie w niej zachodziły. Te przed i po spotkaniu.

- Wyglądasz na zmartwioną – powiedziała w końcu, kiedy Abby weszła już umyta do kuchni – Powiesz mi, co się dzieje?

- Nic się nie dzieje – odpowiedziała łagodnie, wyraźnie jednak zmieszała się – Mam wątpliwości, czy dobrze robię.

- Teraz już chyba troszkę za późno na wątpliwości, nie uważasz? – uśmiechnęła się kobieta – O co chodzi, skarbie? Przestałaś się już przejmować?

- Nie – pokręciła szybko głową – Chodzi tylko o to, że… Czasem chyba przejmuję się trochę za bardzo.

Abby wbiła wzrok w buty, żeby ukryć zakłopotanie na buzi. Feliccy  przez chwilę przyglądała się jej z uwagą a potem powiedziała spokojnie.

- Zauroczyłaś się.

- To takie dziecinne – wyszeptała zawstydzona – I głupie.

- To nie jest głupie – powiedziała szybko Feliccy – Nie pozwól sobie wmówić, że twoje uczucia są głupie. Jak długo trwa?

- Zbyt długo – westchnęła ciężko – Praktycznie od samego początku. Nie chciałam tego – dodała szybko z rezygnacją w głosie – Jestem taka głupia!

Uderzyła ciężko głową o blat stołu. Feliccy westchnęła z delikatnym uśmiechem.

- Powinnaś z nim porozmawiać – oceniła spokojnie – Sama mówiłaś, że jest rozsądny. Zrozumie, we dwoje coś poradzicie a jeśli nie, przynajmniej będziesz miała jasną sytuację i…

- Nie! – Abby poderwała się na równe nogi – Nie, on niczego się nie dowie, rozumiesz! Nie wolno mu nic widzieć i ty też tego nie zrobisz. Ja… Ja sobie poradzę. To minie, zawsze mija. Dam sobie radę… Pójdę zobaczyć, czy Lynn nie wstała.

I nie czekając na odpowiedź Felicity, wyszła z kuchni. Kobieta patrzyła przez chwilę za przybraną córką.

- A ja czuję, że nie minie – westchnęła z uśmiechem – Ale, co ja tam wiem…

Dni mijały i nic nie zapowiadało zmian. Życie powoli zaczęło toczyć się swoim nudnym,  wolnym tokiem, pozbawionym jakichkolwiek urozmaiceń.

Lily i James nadal w weekendy remontowali swój dom, chociaż nadal brakowało mu wiele do tego, żeby przypominał on dom. Pomimo tego, że pracy było dużo, nadal spotykali się co tydzień i przez dwa dni pracowali ile sił w rękach.

- Jeszcze trochę i wszyscy zaczniemy traktować to miejsce jak dom – zażartował któregoś razu Remus, co wszyscy przyjęli z nadmiernym entuzjazmem i wrócili do wykładania dywanu w salonie.

Jedynie Syriusz, każdego tygodnia urywał się godzinę-dwie przed wszystkimi, lub przyjeżdżał później, wymawiając się opieką nad synkiem. Nikt – nawet James, chociaż ten miał małe podejrzenia – nie miał pojęcia, że w rzeczywistości Black spędza czas nie tylko z synkiem, ale i z Abby.

A spędzali go razem bardzo dużo. A to w czasie spacerów w parku, a to podczas drobnych zakupów – bo Lucas rósł jak na drożdżach i ciągle wyrastał z kaftaników, a Black uważał że ma zbyt słaby gust, żeby samodzielnie dobierać garderobę dla synka – a to na kawie w osiedlowej kawiarence.

Syriusz nie pisnął dotąd nikomu nawet słówka o swojej nowej znajomej a Jamesa, który od czasu do czasu go o nią pytał, zbywał półsłówkami.

Potter zdecydował więc, że lepiej na razie nie wspominać Lily o koleżance przyjaciela. Wyobrażał sobie jej reakcję a jeszcze mocniej – wyobrażał sobie co by się stało, gdyby nie był w stanie podać jej konkretów.

Nie była to jedyna tajemnica, jaką miał przed ukochaną. James Potter nadal nie odważył się powiedzieć swojej żonie o nowej pasji, jaką w sobie odkrył – miłości do mugolskiej muzyki, którą razem z nim zaczęli dzielić inni.

Szybko okazało się bowiem, że Beatlesi przypadli do gustu również Remusowi i Peterowi. Kiedy odważyli poruszyć się ten temat podczas układania płytek w kuchni, niespodziewanie usłyszał ich Eddie – który z mugolską muzyką kontakt miał od dawna, pasjonując się wszystkim, co niemagiczne. Natychmiast okazało się, że on również nie może oddawać się relaksowi słuchania swoich ulubionych płyt przez wzgląd na Lexie – która zwyczajnie nie tolerowała takiego takiej muzyki. Udawał się więc zawsze do Chrisa, który tego problemu nie miał, gdyż mieszkał sam.

I tak, od słowa do słowa zupełnie nieświadomie znaleźli coś, co łączyło ich wszystkich i postanowili to wykorzystać. Raz w tygodniu spotykali się – zazwyczaj u Syriusza, ze wzgląd na Lucasa – na spokojne odsłuchiwanie płyt, swoim ukochanym mówiąc po krótce, że wychodzą na piwo.

Udało im się to dwa razy. Potem rozpoczęły się niespodziewanie komplikacje, spotkania przekładali lub -żeby nie tracić okazji – spotykali się częściej w mniejszym składzie. Zupełnie spodziewanie, każdą wolną chwilę zaczęli spędzać razem powodując tym samym niepokój pań i ściągając na siebie uwagę.

Lily patrzyła jak James wybiega z domu, zamykając za sobą drzwi. Zmarszczyła lekko brwi i spojrzała na kalendarz, w którym czerwonym krzyżykiem zaznaczała dni, które James spędzał z przyjaciółmi „na piwie”.

W tym miesiącu prawie każdy dzień zaznaczony był na czerwono.

Nie myśląc wiele Lily zdecydowała, że czas przerwać te spotkania – dla dobra wszystkich.

Wyciągnęła z biurka pergamin, podarła go na kilka kawałków i na każdym napisała tą samą wiadomość.

- Może naprawdę nie trzeba się wtrącać? – wyraziła swoje wątpliwości Maddie – W zasadzie, to co złego jest w tym, że spędzają trochę razem czasu?

- Trochę? Nie widziałam swojego męża od prawie miesiąca – prychnęła Lily – Zaczynam się zastanawiać, czy ożenił się ze mną, czy z którymś z Huncwotów!

- Nie to, że jestem bardzo przywiązana do Eddiego – powiedziała Lexie – nawet odpowiada mi, że nie muszę cały czas na niego patrzeć, ale w domu zaczyna być nudno, bez jego narzekania. Zaczynam sobie myśleć, że znalazł sobie kogoś innego do denerwowania.

- Też czuję się samotnie – oznajmiła Charlie – Najpierw Syriusz nie chciał ze mną pić mleka, a teraz nawet Chris kompletnie mnie olewa… Lily ma rację, należy coś z tym zrobić.

- Ale po co wam do tego ja? – zapytała April.

- W razie oporu postraszysz ich pechem – zaśmiała się Maddie, a April naburmuszyła się.

- Potrzebujemy wsparcia, każda para rąk się przyda – poinformowała ją Lily – Pomożecie mi? Jeszcze trochę i wpadną w alkoholizm!

- Gdzie są? – zapytała Maddie, ponosząc się z miejsca.

- Zapewne u Syriusza – powiedziała Lily, kiedy reszta zaczęła się podnosić. Pokiwały zgodnie głowami i wyruszyły walczyć. Nawet nie przypuszczały, co zobaczą.

http://www.youtube.com/watch?v=NxE0osHUFxE&feature=related

Panowała cisza, spokój i błoga atmosfera. Pokładali się wszędzie – na podłodze, sofie, parapecie. James i Syriusz mruczeli pod nosem tekst piosenki, Remus podrygiwał rytmicznie nogą a Chris kiwał się do rytmu.

Eddie krążył po pokoju kręcąc (ponętnie dop. Autorki) biodrami a mały Lucas, trzymany na rękach przez Syriusza, klaskał z radością w rączki ilekroć rozlegało się refrenowe All you need is love, któremu wtórowali wszyscy.

I właśnie kiedy rozległ się śpiewany męskim chórem refren, do pokoju wkroczyły panie.

Łatwo wyobrazić sobie ich miny – zwłaszcza Lily – kiedy to zobaczyły. James i Syriusz zdążyli zawyć jeszcze po raz ostatni, nim je spostrzegli.

- All you need is… Lily – wyrwało się Syriuszowi, kiedy zobaczył stojącą w drzwiach rudowłosą. James spojrzał na niego zdziwiony, a Black rzucił nerwowe spojrzenie na Lily. James obrócił się i przełknął ślinę.

- Lily – wyrwało mu się a Chris ukradkowo wyłączył gramofon. Zbyt późno, ale jednak.

- Rzępolenie? – zacytowała Lily, zaciskając usta w cienką linię – Bolą cię uszy od tego hałasu? Nic specjalnego?

- To nie jest tak, jak myślisz – powiedział Potter, profilaktycznie cofając się – Najdroższa moja Lily, to wcale nie jest tak, jak myślisz…

- Oczywiście, że nie – zrobiła krok w jego stronę – Przecież cierpisz, kiedy ich słyszysz. Niech zgadnę, coś przeskrobaliście i umówiliście się na wzajemne tortury. A może to już jest zbiorowy masochizm? Tylko mi nie mów, że to jakaś forma fetyszu, by tego nie zniosę…

- Nie, Lily, to nie jest tak – mówił pobłażliwie James – Ostatnio nieco naginałem prawdę, ale…

- Mówiłeś, że cierpisz kiedy puszczam ich płyty! Przestałam robić to w twojej obecności, bo mówiłeś że cię to męczy!

- Bo tak było! Daj spokój, doskonale wiesz, jak trudno utrzymać nogi przy sobie, kiedy się ich słucha – powiedział zirytowany, a Syriusz pokręcił głową.

Pogrążasz się, Rogaczu, pogrążasz.

- Ta cała tajemnica przez głupie płyty? – zapytała ogłupiała Charlie – Ogłupieliście?

- To nie są jakieś płyty – prychnął Syriusz – To jest genialne!

Przytaknęli mu gorliwie.

- Kiedy ostatnio o tym mówiliśmy, uznałeś to za słabe – syknęła Lily.

- Błąd odbioru – stwierdził dyplomatycznie – Przy głębszym wsłuchaniu zyskuje… Po za tym Lucas lubi, kiedy mu ich puszczam – nagiął prawdę, a Lucas zaklaskał z radością w rączki. Ostatnim czasem prawie ciągle klaskał w rączki. Chyba, że były zajęte.

- Ma gust – odpowiedziała krótko Lily – Możesz mi więc powiedzieć, dlaczego kłamałeś?

- Nie kłamałem, po prostu nie dzieliłem się z tobą szczegółami – zastrzegł Potter, cofając się. Charlie pokręciła rozbawiona głową i podeszła do gramofonu, włączając płytę. Przez chwilę posłuchała ale gdy otworzyła usta, Syriusz szybko uciszył ją gestem.

- Nie wydawaj pochopnych osądów – powiedział ostro, a Charlie pokręciła głową.

- Chciałam powiedzieć, że to całkiem dobre.

- Robiliście tą szopkę przez ponad miesiąc bo wstyd wam było się przyznać, że zbyt pochopnie obraziliście to, co lubię!?

- Liluś, kochanie, wierciłabyś mi dziurę w brzuchu przez kolejny rok, gdyby to zrobił. Przecież wiesz, jaka jesteś…

Wszyscy – prócz Potterów – spojrzeli wyczekująco na Lily pewni, że za te słowa Potter będzie długo pokutował. Nie pomylili się.

Lily zacisnęła usta w cienką linię, sapnęła z wściekłością, złapała za pierwszą rzecz jaka jej się nawinęła pod rękę i cisnęła nią w męża. James w ostatniej chwili uniknął ciosu butelką z kaszą – Lucas patrzył przerażonym spojrzeniem jak jego ukochana buteleczka z kaczuszką wypada przez rozbitą szybę – a Lily odwróciła się na pięcie i wybiegła z domu.

- To masz chłopie przewalone – oznajmił Syriusz, bardziej mając na myśli utracony skarb Lucasa niż wściekłą Lily.

Panował chaos. Lucas płakał w niebogłosy, Charlie, Maddie i Chris nieudolnie próbowali go uspokoić podczas gdy Syriusz, Remus i Eddie próbowali reanimować roztrzaskaną butelkę. April i Lexie dopingowały ich na zmianę, robiąc przy tym wiele hałasu.

Próby Charlie, Maddie i Chrisa szły na marne – im bardziej się starali, tym głośniej chłopiec krzyczał.

Tymczasem stan butelki również się pogarszał.

- Uważaj! – krzyczała April – Uważaj, bo skleisz krzywo kaczuszkę!

- Smoczek wypada! Smoczek wypada! – wrzeszczała Lexie – Ratujcie smoczek! 

- Nie przyklejaj go, jego się odkręca – powiedział do Remusa Syriusz.

- Nie mogę na to patrzeć – jęknął rozpaczliwie Eddie – Tracimy ją!!

- Ratujcie smoka! Ratujcie smoka!!

- Nie dajcie odejść kaczuszce – prostowała April – Ratujcie kaczuszkę!

- Rozpada się – jęknął Syrius z – Merlinie, ta butelka musi z tego wyjść cało!

Trwało to jeszcze kilka minut, kiedy różdżki, klej, taśma i wszystko co było możliwe, ratowały życie biednej butelki a kiedy wydawało się, że jej stan jest krytyczny i nie wyjdzie z tego cało, nieśmiało odezwał się milczący do tej pory Peter.

- A może Reparo?

Na to nikt dotąd nie wpadł. Wszyscy spojrzeli na chłopaka jakby widzieli go pierwszy raz w życiu a potem pięć rozpaczliwych Reparo trafiło w biedną, ledwo żywą już butelkę, której kawałki natychmiast poderwały się do góry i skleiły w jedno.

Tymczasem James Potter był w naprawdę poważnych tarapatach.

- Lily – zajrzał ostrożnie do salonu. Lily krzątała się po części kuchennej a siła z jaką zamykała szafki pozwalała mu sądzić, że jest bardzo zła – Lily, przepraszam.

Skwitowała to milczeniem. James wetchnął cicho i podszedł ostrożnie do ukochanej.

- Lily, kochanie – podjął po chwili – Przecież wiesz, że kocham cię bez względu na to, jaka jesteś.

Dzieliła ich już tylko stopa odległości, jednak Lily nadal wyraźnie ignorowała męża. Odważył się objąć ją delikatnie w pasie – zachowując dystans, na wypadek gdyby znów zaczęła walić lub rzucać – ale nie zareagowała, więc przylgnął bliżej.

- Kochanie – wyszeptał jej do ucha – Jak bardzo byś nie była czepliwa i denerwująca ja i tak cię ubóstwiam… Nie bądź zła, proszę…

Musnął ustami jej szyję, ale pozostała obojętna.

- Lily – powtórzył nachalnie – Proszę, nie gniewaj się, nie chciałem cię urazić…

Szarpnęła się, wyswobadzając z jego objęć i kompletnie ignorując, zaczęła uprzątać zlew. Oceniając po sile uderzeń drzwiczek, nadal była wściekła. James westchnął ciężko, odwrócił się i wyszedł z części kuchennej. A potem wpadł na szalony pomysł udobruchania ukochanej.

http://cheyennee.wrzuta.pl/audio/3MS7Z7skhIu/the_beatles_-_oh_darling

Oh! Darling, please believe me

I'll never do you no harm…

Lily obróciła się, słysząc dochodzącą z gramofonu muzykę.

- Jeśli uważasz, że to pomoże to się głęboko… - urwała, bowiem absolutnie nie spodziewała się tego, co zobaczyła. James Potter odwrócił się do niej na pięcie, spojrzał z pożądaniem i zrobił taneczny krok w jej stronę, zarzucając – tym razem zmysłowo dop. Autorki – biodrem, poruszając ustami do słów.

Zmarszczył brwi nie mając pojęcia do czego ukochany zmierza, ale wtedy szarpnął lekko za guzik koszuli. Uniosła brwi, patrząc na to przedstawienie z politowanie, ale to nie był koniec.

Believe me when I tell you

I'll never do you no harm

Szedł w jej stronę, poruszając przy tym całym ciałem i co jakiś czas rozpinając guziki koszuli lub obracając się w jej stronę. Wyglądało to prześmiesznie i rudowłosa z coraz większym trudem powstrzymywała uśmiech, dopóki nie zaczął śpiewać.

Oh! Darling, if you leave me

I'll never make it alone

Believe me when I beg you

Don't ever leave me alone

 Wargi drgnęły jej lekko, nadal jednak z całej siły próbowała być poważna. Wtedy rzucił się na kolana i ku własnemu szczęściu, padł akurat na śliski parkiet, prześlizgując się prosto do jej stóp. Tego zdecydowanie było dla niej zbyt dużo. Roześmiała się na głos, dotykając z czułością jego policzka i pomogła mu wstać.

- Jesteś taki głupi – wyszeptała łagodnie, muskając jego usta. Zakołysał się, obejmując ją w pasie.

- To z tej miłości – powiedział i pociągnął ją za sobą w głąb salonu – Zatańczysz?

- No dobra – uśmiechnęła się, zarzucając mu ręce na szyję i przylgnęła do jego piersi, układając głowę na jego barku.

When you told me you didn't need me anymore

Well you know I nearly broke down and cried

When you told me you didn't need me anymore

Well you know I nearly broke down and died

Oh! Darling, if you leave me

I'll never make it alone

Believe me when I tell you

I'll never do you no harm

- Mówiłam, że są dobrzy – wyszeptała mu, kiedy obracał ją powoli, patrząc z uwagą jak wiruje w około własnej osi.

- Mówiłaś – zgodził się, kiedy wpadła z powrotem w jego ramiona – Są świetni.

Zaśmiała się, patrząc na niego z czułością.

- Jeszcze nie słyszałeś Elivsa – powiedziała z błyskiem w oku. Przyciągnął ja do siebie.

- Mylisz się – wyszeptał jej do ucha – Przesłuchałem wszystkie twoje płyty.

Odsunęła się, patrząc na niego z czułością a potem zsunęła rozpiętą koszulę i złożyła delikatny pocałunek na jego ustach.

- Żeby mi to był ostatni raz – wyszeptała, ciągnąc go do sypialni.

When you told me you didn't need me anymore

Well you know I nearly broke down and cried

When you told me you didn't need me anymore

Well you know I nearly broke down and died

Oh! Darling, please believe me

I'll never let you down

Believe me when I tell you

I'll never do you no harm

Kiedy się obudziła, słońce za oknem górowało już wysoko. Przeciągnęła się mrucząc pod nosem z zadowoleniem i rozejrzała się leniwie po sypialni, szukając wzrokiem Jamesa.

- No i co się cieszysz? – zapytała rozbawiona, napotykając jego spojrzenie – Wiesz, że jesteś pusty jak but?

- Jeśli próbujesz mnie urazić, słabo ci idzie – odpowiedział, szczerząc się w szerokim uśmiechu.

- Nie myśl sobie, że każe przewinienie wybaczę ci tak prędko – zastrzegła go, grożąc w jego stronę palcem – Nie zawsze dam się tak łatwo przekonać.

- Przecież przeprosiłem – prychnął obruszony James – Kilka razy, na parę różnych sposobów. Jeszcze ci mało? Ty zachłanna kobieto!

- Nie zawsze… - zaśmiała się na widok jego miny – Obnażanie się nie jest sposobem na przeprosiny!

- Ale przyznasz, że pociągająco zarzucam biodrami – wytknął jej ze śmiechem Potter. Pokiwała głową, śmiejąc się do rozpuku.

- Możesz robić to częściej – zgodziła się łaskawie Lily – Przyznaję, że to faktycznie robi wrażenie.

- No i takiej odpowiedzi oczekiwałem – ucieszył się, zacierając ręce – Wiedziałem, że ci się spodoba.

- Poruszałeś się jak kaczka – zaśmiała się Lily – Chociaż nie mogę zaprzeczyć, że było w tym nieco seksownego wdzięku.

- Teraz to mnie uraziłaś – stwierdził krótko James, wskakując z łóżka – Możesz zapomnieć, że jeszcze kiedyś zobaczysz TO – zarzucił biodrami raz w jedną, potem w drugą stronę i wymaszerował z sypialni, zatrzymując się na chwilę w drzwiach – Naleśniki na śniadanie?

Początek listopada przyniósł gwałtowną zmianę pogody. Nagle zrobiło się zimno, pochmurnie i tak nieprzyjemnie, że mało komu chciało wychodzić się z domu.

Lily cały pierwszy tydzień listopada spędziła w domu, chorując na grypę. Kiedy tylko ona poczuła się lepiej, Lucas złapał swoje pierwsze w życiu przeziębienie, sprawiając że biedny Syriusz omal nie wyszedł z siebie. Chociaż malec miał tylko lekki katar, młody tata o mało nie umarł z niepokoju i przynajmniej kilka razy dziennie wszczynał alarm chorobowy.

Kiedy osiągnął apogeum paranoi, Lily poprosiła o pomoc ojca. Pan Evans specjalnie pofatygował się z córką do jej przyjaciela, by dokładnie przebadać chłopca i uspokoić przewrażliwionego tatę.

- Wszystko jest w porządku, to tylko lekki katarek – oznajmił łagodnie z uśmiechem, kiedy chłopiec złapał za słuchawkę stetoskopu i zaczął ją obficie ślinić – Bardzo dobrze go znosi, nie ma powodu do niepokoju.

- Mówiłam – powiedziała do Syriusza Lily. Black już otwierał usta żeby się odgryźć kiedy przerwał mu pan Evans.

- Zachowaj ten pewny ton na dzień w którym twoje dziecko dostanie pierwszego kataru – powiedział do córki- Jestem pewny, że będziesz u mnie nim zdąży do końca kichnąć.

- Tato, nie jestem niemądra – prychnęła rozbawiona Lily – Najpierw wytrę nosek, dopiero potem do ciebie przyjdę. Nie uważasz chyba, że będę ciągnąć z sobą zasmarkane dziecko!

- Śmiej się, śmiej a ja i tak wiem swoje – powiedział mężczyzna – Zatroskane matki są jeszcze gorsze niż ojcowie, wiem coś o tym…

- Pewnie, pewnie – machnęła ręką Lily, biorąc chłopca od ojca, tak żeby ten mógł spakować swoje rzeczy – Ja taka nie będę. Mam ciebie, wiem o co trzeba się niepokoić a co nie…

- Jasne… - mruknęli rozbawieni mężczyźni.  

Lily prychnęła ale nic więcej już na ten temat nie powiedziała.

- To naprawdę uroczy chłopiec – oznajmił nagle Sam, kiedy wracali do mieszkania Lily i Jamesa, gdzie mieli zjeść razem obiad.

- Jest cudowny – zgodziła się z uśmiechem Lily i zmarszczyła brwi, czując na sobie uważne spojrzenie ojca – Tato?

- Przecież nic nie mówię – obronił się mężczyzna, patrząc nadal na córkę.

- Myślisz – wycedziła Lily – Nie patrz tak na mnie. Uwielbiam go, bardzo chętnie się nim opiekuję ale to wcale nie oznacza, że chcę mieć teraz dziecko. Nie chcę i nie zamierzam mieć w najbliższej przyszłości.

- James jest tego samego zdania?

- Tak – odpowiedziała niepewnie Lily, zastanawiając się przez chwilę – Na pewno tak. On w ogóle nie umie zajmować się dziećmi.

- Petunia i Vernon chcą mieć dziecko – powiedział nagle Sam, a Lily spojrzała na niego, marszcząc brwi.

- Trudno wyobrazić mi ich sobie jako rodziców – stwierdziła sucho rudowłosa – Niektórzy ludzie nie powinni mieć potomstwa.

- Kochanie…

- Tak, wiem, to moja siostra – mruknęła dziewczyna – Na pewno będzie cudowną matką. Nie rozumiem tylko, po co ze mną o tym rozmawiasz. Jeśli spieszy ci się, żeby zostać dziadkiem, Petunia i jej mąż zaspokoją twoje pragnienie, pewnie wkrótce. Ja nie poczuwam się gotowa do macierzyństwa.

- Tylko pytałem – obronił się mężczyzna – Do niczego was nie naciskam, ale w ciągu tego roku podjęliście tyle ważnych decyzji, że pomyślałem że do tej również dojrzeliście. Cieszę się, że się nie spieszycie.

- Ładny unik – pochwaliła go z uśmiechem Lily – Tatusiu, zrozum, jest wojna… To najgorszy okres na dzieci. Nie chcę ich wychowywać w takim świecie. Kiedyś, zobaczysz.

- Tylko nie zbyt późno. Muszę mieć dostatecznie dużo sił, żeby zabawiać te maleństwa – uśmiechnął się szeroko.

- Tobie nigdy nie będzie brakowało na to czasu – zaśmiała się Lily.

- Nie pojmuję twojego systemu rozumowania – oznajmiła z rozbawieniem Abby, wyciągając się wygodnie na ławce – Czasem naprawdę dziwnie myślisz.

- Jest kobietą, nie krytykuj mojego dziwnego systemu rozumowania bo twój jest dużo bardziej pokrętny – ofuknął ją Syriusz. Abby zaśmiała się i spojrzała ukradkiem w kierunku placu zabaw, gdzie bawiła się Lynn – Nie boisz się jej tam zostawić samej??

- Felicity z nią jest – powiedziała ciepło – Zawsze chodzimy razem, tak jest wygodniej. Wiesz co? Zjadłabym coś – poderwała się na równe nogi – Tutaj zaraz jest budka z kawą i croissantami. Pójdę i wezmę nam po jednym – i nim zdążył zareagować pobiegła w tamtą stronę.

Nie zdążył nadziwić się nad tym, jak prędko myśli i działa ta dziewczyna, kiedy nagle usłyszał nad swoich uchem.

- Szukamy was i szukamy i nie możemy znaleźć.

Syriusz poderwał się na równe nogi, stając twarzą w twarz z państwem Potter. Lily uśmiechała się do niego szeroko, natomiast James rozglądał się dookoła z łobuzerskim uśmiechem. A Syriuszowi nagle zrobiło się wyjątkowo gorąco.

- Byliśmy w okolicy i pomyśleliśmy, że wpadniemy – trajkotała z kolei Lily – Byłam ciekawa jak się ma katar Lucasa.

- Nie ma po nim śladu – powiedział Syriusz zerkając nerwowo w stronę z której powinna zjawić się Abby. James również odwrócił się w tamtym kierunku.

- To dobrze – zaświergotała Lily, pochylając się nad wózkiem – Cześć kolego, co tam u ciebie słychać, tata nie wietrzy cię za bardzo?

- Nie martw się – powiedział Syriusz a serce podskoczyło mu do gardła, kiedy zza zakrętu wyłoniła się Abby z dwoma kubkami parującej kawy i siatką z rogalikami. Zatrzymała się, a ich spojrzenia spotkały się. Syriusz zerknął nerwowo na Lily a potem machnął lekko rękami dając dziewczynie znak, żeby się szybko ewakuowała. Zmarszczyła brwi, a Black złożył ręce błagalnie. Lily zaczęła się podnosić.

Abby westchnęła, wrzuciła kubki z kawą do kosza, rozejrzała się z paniką ale nigdzie nie było widać schronienia. Przez chwilę zawahała się a potem wskoczyła w wielki krzak śnieguliczki.

Syriusz usłyszał dławiony śmiech Jamesa.

- Piękny ten park – powiedziała Lily, rozglądając się dookoła – Nic dziwnego, że tak często chodzicie tu na spacery z Lucasem…

- Ta, nic dziwnego… - mruknął do siebie rozbawiony James. Syriusz spojrzał na niego z oburzeniem, zaciskając mocniej ręce na rączce wózka.

- Co powiedziałeś? – zapytała go Lily, marszcząc brwi.

- Że faktycznie, park jest cudowny – sprecyzował Potter – Ma piękne drzewa, ławki i wiele innych… piękności.

Syriusz poczerwieniał na twarzy, ale Lily tego nie zauważyła.

- Tak – zgodziła się Lily, nie zwracając uwagi na wymijający ton męża – Jest piękny.

Ruszyli powoli w stronę placu zabaw a co za tym idzie – krzaka w którym najprawdopodobniej skrywała się Abby.

- Lubię tędy chodzić – kontynuowała, zupełnie nie zwracając uwagi na blednącego Syriusza – Oh, plac zabaw! Może…

- Nie! – zawołał Syriusz, zdecydowanie głośniej niż zamierzał – Powinniśmy chyba wracać.

- Dlaczego, Łapo? – odezwał się James, szczerząc w bezczelnym uśmiechu – Chodźmy na plac zabaw, niedługo zaczniesz tu spędzać dużo czasu, Lucas rośnie. A może już spędzasz?

- Nie mam powodów, żeby to robić – wycedził Black przez zaciśnięte usta. James jednak świetnie się bawił i zamierzał to wykorzystać.

Tymczasem krzak, obok którego przystanęli wysyczał w stronę Syriusza.

- Zapłacisz mi za to…

- Co to było? – zapytała nagle Lily, a James nie wytrzymał i znów zaczął się śmiać – Słyszeliście?

- Nie – odpowiedzieli obaj, chociaż Potter z dużo większym trudem.

- To chyba było z krzaka… - powiedziała cicho, zbliżając się w tą stronę. James wepchnął pięść do ust i odwrócił czerwoną twarz robiąc wszystko, żeby się nie roześmiać. Syriusz, blady na twarzy odwrócił twarz, nie chcąc widzieć tego, co się dzieje.

I kiedy Lily już pochyliła się, żeby odgarnąć gałązki, nagle zawył Lucas.

Kobieta odwróciła się do niego, Syriusz – i krzak – odetchnął z ulgą, a James westchnął zawiedziony. 

Nigdy nie szło mi tak długo pisanie rozdziału. Powoli, ale jednak się udało.

Dodałam zakładkę z rozdziałami i uzupełniłam część linków. Przy okazji, tych którzy mieli kiedyś do czynienia z lilkaevans16, zapraszam do zajrzenia tam, gdzie pojawiło się małe coś :) Kolejny rozdział... Może w Nowy Rok? Postaram się, żeby pojawił się jakoś w tym czasie :) Informację dodam w Sylwestra.